pianista, kameralista, kompozytor i pedagog; ur. 17 stycznia 1898, Warszawa; zm. 22 lutego 1980, Warszawa. Gry na fortepianie zaczął uczyć się w wieku 8 lat pod kierunkiem Laury Sawickiej. Od 1908 kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie – w 1916 ukończył naukę gry na fortepianie u Aleksandra Michałowskiego, w 1917 klasę kompozycji Romana Statkowskiego.
W latach 1917-39 uczył gry na fortepianie w Konserwatorium Warszawskim, najpierw w zakresie kursu niższego i średniego, zaś od 1932 kursu średniego i wyższego oraz, od 1926, prowadził wykłady czytania partytur orkiestrowych. W 1933 otrzymał tytuł profesora. W latach 1924-26 współpracował jednocześnie z eksperymentalnym studiem radiowym w Warszawie, a od 1926 już z Polskim Radiem (m.in. jako członek Małej Orkiestry Polskiego Radia).
W czasie II wojny światowej zajmował się pracą pedagogiczną, koncertował w kawiarni Bolesława Woytowicza „Salon Sztuki” i w domach prywatnych.
Po wojnie prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (do 1971). Wykształcił blisko 40 pianistów (jego uczniami byli m.in. Witold Lutosławski, Stefan Kisielewski oraz, na kursie średnim, Witold Małcużyński).
Jerzy Lefeld był cenionym akompaniatorem – w latach 1917-26 koncertował ze skrzypkiem, Stanisławem Barcewiczem (zagrali na ponad 100 koncertach). Towarzyszył także innym znakomitym muzykom: śpiewakom – Stanisławie Korwin-Szymanowskiej, Adzie Sari, Ewie Bandrowskiej-Turskiej, Wandzie Wermińskiej, Wiktorowi Brégy, Calmie (Wiktoria Kotulak), Ordzie (Alfred Wdowczak), Bogdanowi Paprockiemu, Andrzejowi Hiolskiemu, Stefanii Woytowicz, Jerzemu Artyszowi, skrzypkom – Karlowi Fleschowi, Idzie Haendel, Zino Francescattiemu, Ruggierowi Ricciemu, Irenie Dubiskiej, Eugenii Umińskiej, Wacławowi Kochańskiemu, Wandzie Wiłkomirskiej, Konstantemu Andrzejowi Kulce, altowioliście – Paulowi Hindemithowi oraz wiolonczeliście – Eliemu Kochańskiemu. Grał również w duetach fortepianowych z Zofią Rabcewiczówną-Poznańską, Romanem Maciejewskim, Marią Wiłkomirską, Władysławem Szpilmanem, Pawłem Lewieckim, Margeritą Trombini-Kazuro, Władysławem Kędrą.
Otrzymał wiele nagród, m.in. Nagrodę Państwową II stopnia (1955), Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy (1957), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1965).