kompozytor, pedagog, dyrygent chórów, organista i publicysta muzyczny; ur. 24 listopada 1899, Chojnata k. Skierniewic; zm. 7 lutego 1954, Warszawa. Brat Franciszka i Tadeusza Wojciecha Maklakiewiczów. Jego pierwszym nauczycielem muzyki był ojciec – Jan Maklakiewicz. W latach 1919-22 uczył się w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie: gry na skrzypcach w klasie Leopolda Binentala, harmonii pod kierunkiem Michała Biernackiego oraz kontrapunktu u Felicjana Szopskiego. W latach 1921-25 studiował kompozycję w Konserwatorium Warszawskim pod kierunkiem Romana Statkowskiego. Swoje umiejętności w zakresie kompozycji doskonalił w latach 1926-27 u Paula Dukasa w École Normale de Musique w Paryżu, gdzie jednocześnie w ośrodku polonijnym prowadził chór mieszany oraz działał w Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polskich. W latach 1927-29 uczył przedmiotów teoretycznych i dyrygował chórem w Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, w latach 1928-32 był profesorem harmonii w Konserwatorium Warszawskim. Od 1932 do 1935 był organistą i kierownikiem chóru przy kościele Św. Krzyża w Warszawie, który w tym okresie stał się jednym z najlepszych chórów kościelnych w Polsce. W latach 30-tych prowadził w Warszawie także chór „Znicz” Związku Zawodowego Pracowników Gazowni Miejskiej, chór i orkiestrę fabryki zbrojeniowej przy Forcie Bema, chór młodzieży handlowej oraz chór „Lira” Akademickiego Koła Muzycznego przy Uniwersytecie Warszawskim.
Jan Adam Maklakiewicz prowadził ożywioną działalność publicystyczną. W latach 1930-37 był stałym sprawozdawcą muzycznym „Kuriera Porannego”. W 1934 założył miesięcznik „Chór”, poświęcony muzyce chóralnej oraz działalności zespołów śpiewaczych i orkiestr amatorskich. Ponadto w latach 1926-39 współpracował z Teatrem Polskim w Warszawie, a po wojnie z Teatrem im. Juliusza Słowackiego i Teatrem Starym w Krakowie, oraz Teatrem Narodowym, Teatrem Kameralnym i Teatrem Syrena w Warszawie. Od 1937 nawiązał współpracę z Polskim Radiem.
Podczas II wojny światowej pracował jako pianista w kawiarni „Café Club” w Warszawie, a następnie w prowadzonej przez znanego aktora i reżysera Emila Chaberskiego kawiarni „Znachor”, która była miejscem spotkań działaczy konspiracyjnych. Od 1941 do końca wojny ukrywał się w Chojnacie, gdzie uczył prywatnie harmonii oraz gry na fortepianie.
Od 1945 do 1947 był dyrektorem Państwowej Filharmonii w Krakowie, a w latach 1947-48 dyrektorem Filharmonii Warszawskiej – doprowadził do wskrzeszenia jej działalności, organizując orkiestrę symfoniczną i chór. W latach 1948-50 uczył harmonii w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1949 był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Wykładał tu kompozycję, instrumentację i kontrapunkt, pełniąc jednocześnie – w latach 1950-51 – funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. Do jego uczniów należeli m.in.: Jerzy Tyszkowski, Antoni Szaliński, Miłosz Magin i Benedykt Konowalski.
Jan Adam Maklakiewicz działał w wielu stowarzyszeniach i organizacjach muzycznych. Od 1928 był członkiem Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, w którym w latach 1932-35 pełnił funkcję sekretarza generalnego, a następnie wiceprezesa. Od 1928 był także członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w którym sprawował kolejno funkcje skarbnika, sekretarza i wiceprezesa. Od 1930 należał ponadto do Stowarzyszenia Pisarzy i Krytyków Muzycznych, w którym pełnił funkcję skarbnika. W latach 1947-51 był członkiem Zarządu Związku Kompozytorów Polskich.
W 1947 otrzymał nagrodę muzyczną miasta Krakowa. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.