dyrygent i kompozytor; ur. 20 maja 1925, Kraków; zm. 6 lipca 1997, Opole. W latach 1937-39 kształcił się w Szkole Muzycznej im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie. Po II wojnie światowej studiował dyrygenturę – najpierw w klasie Waleriana Bierdiajewa, następnie pod kierunkiem Witolda Krzemieńskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (dyplom w 1952). Swoje umiejętności dyrygenckie doskonalił podczas kursów mistrzowskich u Pawła Kleckiego w Pradze. W krakowskiej uczelni muzycznej rozpoczął także studia kompozytorskie u klasie Artura Malawskiego, a kontynuował pod kierunkiem Stefana Bolesława Poradowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1957).
W latach 1945-49 był kierownikiem muzycznym Teatru „Groteska” w Krakowie, w latach 1952-54 sprawował funkcję dyrygenta Opery Wrocławskiej, od 1953 do 1958 pracował jako I dyrygent i kierownik artystyczny Orkiestry Polskiego Radia we Wrocławiu, w latach 1959-1971 pełnił obowiązki dyrygenta i kierownika artystycznego Opolskiej Orkiestry Symfonicznej, od 1971 do 1976 był dyrygentem i kierownikiem artystycznym Filharmonii Rzeszowskiej. Brał udział w festiwalach muzycznych w kraju (m.in. Festiwal Moniuszkowski w Kudowie-Zdroju, im. Henryka Wieniawskiego w Szczawnie-Zdroju, Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu), jak również za granicą.
Dokonał ponad 200 prawykonań głównie utworów kompozytorów polskich.
Był laureatem wielu konkursów, m.in. w 1950 otrzymał wyróżnienie za Preludium i Toccatę na fortepian (1950) na Konkursie Bachowskim, w 1964 – wyróżnienie za Uwerturę na orkiestrę (1964) na Festiwalu Artystycznym Ziem Zachodnich i Północnych w Opolu, w 1962 – II nagrodę za Muzykę na kwartet smyczkowy (1962) na Konkursie Kompozytorskim „Opolska Wiosna”.
Stanisław Michalek był członkiem Związku Kompozytorów Polskich od 1982.