kompozytor, pianista, publicysta i pedagog; ur. 14 października 1910, Warszawa; zm. 2 czerwca 1992, Warszawa. Studiował grę na fortepianie w klasie Zofii Buckiewiczowej w Konserwatorium Warszawskim (1927-38). W 1933 uzyskał dyplom ukończenia Wydziału Pedagogicznego, zaś w 1938 – w zakresie pianistyki.

Od 1934 do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel gry na fortepianie i historii muzyki w Niższej Szkole Muzycznej im. Wiktora Chrapowickiego w Warszawie. Jednocześnie koncertował w całej Polsce.

W 1940 został aresztowany i przez pół roku był więziony na Pawiaku. Od 1941 do 1944 prowadził zajęcia w Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego w Warszawie. Ponadto występował w kawiarni Bolesława Woytowicza „Salon Sztuki”.

Przed wybuchem Powstania Warszawskiego wyjechał do Siedlec. Tu po wojnie założył Szkołę Muzyczną w Domu Kultury i Sztuki, w której do 1948 był kierownikiem i nauczycielem fortepianu. Jednocześnie uczył śpiewu oraz prowadził chór Liceum im. Stanisława Żółkiewskiego. Od 1946 do 1951 pracował w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie, prowadzonej przez Piotra Rytla. W 1947 założył w Warszawie Publiczną Niższą Szkołę Muzyczną, gdzie do 1973 sprawował funkcję dyrektora, a także był nauczycielem gry na fortepianie i audycji muzycznych.

Współpracę z Polskim Radiem rozpoczął w 1947. Poprowadził kilkaset audycji dla dzieci, na potrzeby których znani kompozytorzy napisali ponad 1000 piosenek. Jest autorem podręczników: Nasze pierwsze nutki. Elementarz muzyczny (PWM, Kraków 1959), Przewodnik metodyczny do elementarza muzycznego „Nasze pierwsze nutki” (PWM, Kraków 1959), Wesołe nutki i piosenki (PWM, Kraków 1970).

Lech Miklaszewski za swoją działalność został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1954), Nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1957), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia (1969), Nagrodę m.st. Warszawy (1971).