pianista i kameralista; ur. 31 marca 1898, Chełm; zm. 20 kwietnia 1970, Warszawa. W latach 1915-22 odbył studia pianistyczne u Bronisławy Dronsejko-Mironowicz w Konserwatorium w Odessie. Po przyjeździe do Warszawy w 1922 rozpoczął naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Henryka Melcera, a po jego śmierci kontynuował u Zbigniewa Drzewieckiego (1928-31), w klasie którego następnie studiował w Konserwatorium Warszawskim (dyplom z odznaczeniem w 1933).
W latach 1933-36 był pianistą-korepetytorem w Operze Warszawskiej. W styczniu 1939 nawiązał współpracę z Polskim Radiem, gdzie został pianistą-korepetytorem, kameralistą i akompaniatorem. Ponadto od 1936 do 1939 aktywnie uczestniczył w pracach Organizacji Ruchu Muzycznego (ORMUZ), koncertując w całej Polsce.
Podczas II wojny światowej współpracował z konspiracyjnym Studiem Operowym w Warszawie, udzielał lekcji gry na fortepianie, występował w kawiarni Lardellego oraz podczas koncertów organizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą.
W latach 1946-49 prowadził klasę akompaniamentu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Rozwijał także działalność estradową jako solista (z upodobaniem grając utwory Fryderyka Chopina, a w szczególności Koncert fortepianowy c-moll Sergiusza Rachmaninowa) oraz akompaniator czołowych polskich wykonawców (m.in. Eugenii Umińskiej) w Polsce, w wielu krajach europejskich oraz Indiach i Egipcie. Od 1950 do 1965 był zatrudniony jako pianista w Filharmonii Warszawskiej, w latach 1965-70 – korepetytor solistów w Teatrze Wielkim w Warszawie.