kompozytor i pedagog; ur. 26 stycznia 1927, Warszawa; zm. 19 listopada 1990, Wrocław. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu: w latach 1948-52 na Wydziale Pedagogicznym oraz w latach 1952-56 na Wydziale Kompozycji pod kierunkiem Kazimierza Wiłkomirskiego, Piotra Perkowskiego i Stefana Bolesława Poradowskiego.
W latach 1957-83 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, od 1977 jako profesor. Na wrocławskiej uczelni w latach 1969-73 był dziekanem Wydziału Instrumentalnego, w latach 1973-75 dziekanem Wydziału Kompozycji i Teorii, zaś w latach 1975-81 prorektorem do spraw dydaktyki. W 1972 założył Zakład Muzykoterapii, przekształcony w 1983 w Instytut wrocławskiej uczelni, na którego czele stanął jako dyrektor. W 1977 uzyskał tytuł doktora w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie na podstawie pracy Muzykoterapia jako jedna z funkcji muzyki. W latach 1983-90 związany był także z filią Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, gdzie kierował m.in. Międzykierunkowym Zakładem Muzykoterapii i Instytutem Wychowania Muzycznego. Działał też jako organizator szkolnictwa muzycznego we Wrocławiu i na terenie Dolnego Śląska.
Zajmował się krytyką i publicystyką muzyczną. Jest autorem skryptu Współczesne techniki kompozytorskie (PWSM we Wrocławiu, t. I 1970, t. II 1972), artykułów na temat muzykoterapii, książek: Wstęp do nauki o muzykoterapii (Ossolineum, 1979) oraz Programowanie muzyki terapeutycznej (AM we Wrocławiu, 1992).
Tadeusz Natanson był laureatem wielu nagród i wyróżnień na konkursach krajowych i zagranicznych: w 1958 otrzymał II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Rondo koncertowe na skrzypce i orkiestrę symfoniczną (1958), w 1960 – II i III nagrodę na Konkursie Kompozytorskim „Wiosny Opolskiej” za Trzy obrazki na 7 instrumentów i perkusję (1960) oraz Kwartet na instrumenty dęte (1960), w 1965 – I nagrodę na konkursie we Wrocławiu za Trio nr 1 na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1965) oraz wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. księcia Rainiera w Monako za Symfonię nr 3 "John Fitzgerald Kenedy in memoriam" (1964-65), w 1968 – Nagrodę Miasta Wrocławia w dziedzinie muzyki, w 1969 – III nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga za Symfonię nr 4 (1969) oraz III nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Stanisława Wiechowicza za Dziesięć etiud na 4-8-głosowy chór mieszany a cappella (1968), w 1970 – I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie we Wrocławiu z okazji XXV-lecia powrotu Ziem Zachodnich do Macierzy za kantatę Opamiętajcie się na chór, 4 recytatorów i orkiestrę symfoniczną (1970) oraz wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. księcia Rainiera w Monako za balet-pantomimę Quo vadis? (1970), zaś w 1978 – III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Laval we Francji za Trio na saksofon altowy i 2 wiolonczele (1977). Ponadto uzyskał Złotą Odznakę „Zasłużony dla Dolnego Śląska”, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.