śpiewak (tenor); ur. 6 lutego 1937, Warszawa. Studiował w latach 1954-60 na Wydziale Ceramiki w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, uzyskując tytuł magistra inżyniera. W trakcie studiów rozpoczął naukę śpiewu pod kierunkiem Gustawa Serafina w Krakowie (1955-59) i Marii Szłapak w Bytomiu (1960-63).

Tam też zadebiutował w 1960 na scenie Opery Śląskiej partią Muezina w Casanovie Ludomira Różyckiego, a następnie kreował rolę Edgara w Łucji z Lammermoor Gaetano Donizettiego. W trakcie następnego sezonu śpiewał m.in. partie Stefana w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki, Nadira w Poławiaczach pereł Georgesa Bizeta, Lionela w Marcie Friedricha Flotowa i Maksa w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera. Następnie, w sezonie 1963/64, śpiewał w Operze Krakowskiej, gdzie włączył do swojego repertuaru partię Cavaradossiego w Tosce Giacoma Pucciniego oraz Młodego Króla w Hagith Karola Szymanowskiego. W 1964 został zaangażowany w Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie występował jako Jontek w Halce Moniuszki, tytułowy bohater w Fauście Charlesa Gounoda i Cavaradossi w Tosce.

W latach 1967-68 był członkiem zespołu Deutsche Staatsoper w Berlinie. Od tej pory występował regularnie na największych scenach operowych i estradach świata, m.in. w mediolańskiej La Scali, Metropolitan Opera w Nowym Jorku, operach w Barcelonie, Berlinie, Buenos Aires, Chicago, Hamburgu, Madrycie, Moskwie, Paryżu, Rzymie, Salzburgu, San Francisco, Sewilli i Wiedniu. Uczestniczył w najbardziej prestiżowych festiwalach muzycznych, podczas których towarzyszyły mu zespoły prowadzone przez najwybitniejszych dyrygentów, m.in. Herberta von Karajana, Leonarda Bernsteina, Karla Boehma, Eugena Jochuma, Nello Santiego, Giuseppe Patane, Jamesa Levina, Charlesa Mackerrasa, Vaclava Neumanna, Gerta Albrechta, Christopha von Dohnanyiego, Johna Pritcharda, Claudia Abbada, Riccardo Muttiego, Rafaela Kubelika, a także polskich mistrzów batuty: Włodzimierza Ormickiego, Krzysztofa Missony, Stanisława Wisłockiego, Witolda Rowickiego, Stefana Rachonia, Zdzisława Górzyńskiego, Karola Stryji, Jana Krenza, Kazimierza Korda, Tadeusza Strugały, Tadeusza Serafina, Antoniego Wita, Jerzego Maksymiuka, Stefana Rachonia.

Wiesław Ochman dokonał wielu nagrań radiowych, nagrał też ponad pięćdziesiąt płyt dla renomowanych wytwórni z partiami w takich dziełach, jak Salome Richarda Straussa, Requiem i Idomeneo Wolfganga Amadeusa Mozarta pod dyrekcją Karla Böhma (DG), Stabat Mater Antonína Dvořáka, IX Symfonia d-moll Ludwiga van Beethovena pod dyrekcją Rafaela Kubelíka (DG), Missa solemnis c-moll Mozarta pod dyrekcją Claudio Abbado, Jenufa Leoša Janáčka pod dyrekcją Charlesa Mackerrasa (Decca), Wojna i pokój Sergiusza Prokofiewa pod dyrekcją Mścisława Rostropowicza (Erato).

Ważnym elementem działalności Wiesława Ochmana stała się działalność charytatywna. W 1998, z okazji 200-lecia urodzin Adama Mickiewicza, artysta zebrał prace malarzy polskich, które wystawiono na licytacji w Konsulacie Generalnym RP w Nowym Jorku. Cały zysk przekazano na remont Domu-Muzeum Wieszcza w Wilnie. Tam też, 7 marca 1999, odbył się recital Ochmana, poprzedzający kolejną aukcję zebranych przez artystę w Polsce obrazów – na rzecz Stowarzyszenia „Nasza Częstochowa”. Uzyskane pieniądze przekazano na rzecz wspierania kultury i na stypendia. W kwietniu 2017 roku wziął udział w XXV Charytatywnym Koncercie Galowym Fundacji „Auxilium” na rzecz Szpitala w Zawierciu.

Po 1999 artysta zajął się też reżyserią. W Operze Śląskiej przygotował Don Giovanniego Mozarta (1999), Traviatę Giuseppe Verdiego (2000), Carewicza Ferenca Lehára (2001), Eugeniusza Onegina Piotra Czajkowskiego (2002), Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego (2004), Carmen Georgesa Bizeta (2006), w Operze na Zamku w Szczecinie – Krainę uśmiechu Lehára (2007), w Teatrze Wielkim w Łodzi – Eugeniusza Onegina (2008).

Od wielu lat Wiesław Ochman pełni funkcję przewodniczącego Rady Programowej bytomskiej sceny. W 2013 był dyrektorem artystycznym i pedagogiem I Europejskiej Akademii Sztuki Wokalnej w Operze Śląskiej w Bytomiu. W 2022 roku wziął udział w serii koncertów upamiętniających 120. rocznicę urodzin Jana Kiepury, które organizował Mazowiecki Teatr Muzyczny.

Od 2010 jest członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności.

Wiesław Ochman jest laureatem wielu odznaczeń i nagród, m.in. otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia (1973), Nagrodę miasta Krakowa (1976), Medal 400-lecia Stołeczności Warszawy nadany orzez Prezydenta Warszawy (1997), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1997), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2001), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Nagrodę Honorową Fundacji Kultury Polskiej (2009). W 2008 Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie przyznała mu tytuł doktora honoris causa. Jest także doktorem honoris causa Akademii Muzycznej im. J.I. Paderewskiego w Poznaniu.

Artysta jest Honorowym Obywatelem Zawiercia, Bytomia, Zelowa, Drezdenka i Szczawna-Zdroju.

aktualizacja: 2002, 2009 (mk), 2022 (wa)

Gawęda o muzyce: Wiesław Ochman, "Twoja Muza" 2005 nr 3 (10), s. 19.

Okulski Bogdan, Artysta z trzema pasjami, Rozmowa z Wiesławem Ochmanem, "Muzyka21" 2005 nr 9, s.26-28

Oddanie miłości po śmierci, Z wiesławem Ochmanem, reżyserem najnowszej inscenizacji "Carmen" w Operze Śląskiej w Bytomiu rozmawia Regina Gowarzewska-Griessgraber, "Twoja Muza" 2006 nr 3, s. 73-74

Jeden z głównych solistów w La Scali, Z Wiesławem Ochmanem, najsławniejszym obecnie polskim tenorem, z okazji przypadających 6 lutego 70. urodzin artysty, rozmawia Eugeniusz Ratajczyk, "Twoja Muza" 2007 nr 1, s. 21-23