dyrygent, kompozytor i pedagog; ur. 18 maja 1905, Kraków; zm. 31 maja 1974, Bydgoszcz. W latach 1915-22 studiował w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie – pod kierunkiem Kazimierza Krzyształowicza i Wiktora Łabuńskiego (fortepian), Michała Piotrowskiego (kompozycja) i Bolesława Wallek-Walewskiego (dyrygentura). Od 1922 do 1924 odbył studia pianistyczne u Ferdynanda Rebay’a oraz kompozytorskie w klasie Josepha Marxa w Akademie für Musik w Wiedniu. W latach 1924-26 uzupełniał studia z zakresu kompozycji w klasie Waltera Courvoisiera i dyrygentury u Sigmunda von Hauseggera, Hugona Röhra i Eberhardta Schwickeratha w Akademie der Tonkunst w Monachium.
W latach 1926-27 pracował jako korepetytor i dyrygent w Bayerische Staatsoper w Monachium, w latach 1927-29 – w Orkiestrze Teatru Sölothurn-Biel w Szwajcarii, w 1928 współpracował z festiwalem wagnerowskim w Bayreuth, od 1931 do 1932 – z festiwalem mozartowskim w Salzburgu, w latach 1931-34 – orkiestrą i zespołami operowymi w Wiedniu. Po powrocie do kraju do 1936 pełnił obowiązki kierownika chóru Opery Warszawskiej, zaś w latach 1937-39 – kierownika artystycznego Krakowskiej Orkiestry Symfonicznej oraz dyrygenta Towarzystwa Operowego w Krakowie.
W 1945 objął funkcję pierwszego dyrygenta Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach i sprawował ją do 1948. Następnie był pierwszym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Łódzkiej (1948-50), Opery Wrocławskiej (1950-53), kierownikiem artystycznym i dyrygentem Opery Śląskiej w Bytomiu (1953-63), Filharmonii Wrocławskiej (1963-65), ponownie dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (do 1969) i kierownikiem artystycznym Opery w Bydgoszczy (1969-72). Dzięki niemu na scenach operowych zabrzmiało wiele zapomnianych dzieł, m.in. we Wrocławiu – Na kwaterunku, Flis i Paria Stanisława Moniuszki, w Bytomiu – Bolesław Śmiały Ludomira Różyckiego, Hagith Karola Szymanowskiego i Zaczarowane koło Jerzego Gablenza. Koncertował także za granicą – w Bułgarii, Rumunii, Niemczech, Jugosławii i na Węgrzech.
Włodzimierz Ormicki prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi (1948-50), Wrocławiu (1950-54) i Katowicach (1954-55).

Sinfonietta na orkiestrę (1926)

Pieśni na mezzosopran z sekstetem smyczkowym i harfą (1928)

Pieśni na sopran z kwintetem smyczkowym i fletem (1933)

Miłostki ułańskie, opera komiczna w jednym akcie (1939)

Suita kolędowa [wersja I] na orkiestrę (1940)

Msza na chór męski i organy (1941)

Suita kolędowa [wersja II] na głosy solowe i orkiestrę (1941-42)

Msza na chór mieszany, organy i zespół instrumentów dętych (1942)

Improwizacja na orkiestrę (1942)

Nasz dzień, cykl utworów na fortepian (1943)