kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent, muzykolog i publicysta muzyczny; ur. 7 października 1915, Moskwa; zm. 16 sierpnia 1944, Warszawa. W latach 1927-39 studiował grę na skrzypcach w klasie Zdzisława Jahnkego oraz kompozycję pod kierunkiem Tadeusza Szeligowskiego i Stanisława Wiechowicza w Konserwatorium w Poznaniu, zaś od 1931 do 1935 równocześnie muzykologię u Łucjana Kamieńskiego na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1935-37 uczył się również w Oficerskiej Szkole Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w stopniu podchorążego. Do wybuchu wojny działał aktywnie w Poznaniu jako skrzypek, pianista, dyrygent Chóru im. Karola Szymanowskiego, prelegent oraz autor audycji w rozgłośniach Polskiego Radia w Poznaniu i Wilnie. Ponadto pisał artykuły publikowane na łamach „Kuriera Poznańskiego”, „Tęczy” i „Dziennika Poznańskiego”.
Jako kompozytor zadebiutował w 1933 Kwartetem smyczkowym nr 1, a jego utwory wykonywane były podczas Tygodnia Muzyki Polskiej w Poznaniu (1938).
Po wybuchu II wojny światowej brał czynny udział w kampanii wrześniowej – walczył m.in. w grupie generała Franciszka Kleeberga. W listopadzie 1939 przedostał się do Warszawy, gdzie uczestniczył w jawnym i tajnym życiu muzycznym. Zorganizował i prowadził zespół orkiestrowy w fabryce Philipsa na warszawskiej Woli. Koncertował jako solista i kameralista – od 1941 do 1943 był członkiem Kwartetu Smyczkowego Eugenii Umińskiej, który występował w kawiarni Bolesława Woytowicza „Salon Sztuki”. Uczestniczył w pracach wielu komisji wykonawczych tzw. Tajnego Związku Muzyków (m.in. w Komisji Szkolnictwa, Koncertów, Odbudowy Filharmonii i Opery), przygotowujących reformę szkolnictwa oraz program odbudowy i działalności polskich instytucji muzycznych po zakończeniu wojny. Jednocześnie kontynuował naukę kompozycji pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego, uczył się dyrygentury u Waleriana Bierdiajewa oraz gry na organach pod kierunkiem Bronisława Rutkowskiego w tajnym Konserwatorium Warszawskim. W Powstaniu Warszawskim walczył na Woli i Muranowie pod pseudonimami „Skorupka” oraz „Kasztan” w batalionie „Broda 53”, wchodzącego w skład zgrupowania pułkownika „Radosława” (Jana Mazurkiewicza). 14 sierpnia podczas próby neutralizacji goliata (zdalnie sterowana mina samobieżna) został śmiertelnie ranny. Dwa dni później zmarł w powstańczym szpitalu na Starówce. Z rozkazu generała Tadeusza Bora-Komorowskiego został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Walecznych.
W 1995 powstał film biograficzny o Romanie Padlewskim w reżyserii Aleksandry Osadowskiej-Padlewskiej.