śpiewaczka (kontralt); ur. 26 kwietnia 1952, Warszawa. Ukończyła Akademię Muzyczną w Warszawie w klasie śpiewu Aliny Bolechowskiej. Jest laureatką VII Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie (była pierwszą polską artystką, która stanęła na podium tego konkursu), I nagrody na IX Międzynarodowym Konkursie Śpiewaczym w Rio de Janeiro (ex aequo z Francine Leurent) (1979), III nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Tuluzie (1979), II nagrody oraz nagrody specjalnej im. Giuletty Simionato dla najlepszego głosu mezzosopranowego na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Barcelonie (1981).

W 1984 zadebiutowała w Metropolitan Opera w Nowym Jorku w operze Rinaldo Georga Friedricha Haendla. Jej piękny kontralt o rzadko spotykanej barwie, znakomity warsztat, wirtuozeria sztuki wykonawczej, wszechstronność pozwalają artystce na wykonywanie repertuaru od baroku do współczesności, na najbardziej prestiżowych scenach operowych i estradach koncertowych świata, takich jak: Metropolitan Opera, San Francisco Opera, Carnegie Hall, Lincoln Center, Seattle Opera, San Diego Opera, Houston Grand Opera, Dallas Opera, Milwaukee’s Florentine Opera, Michigan Opera Theatre, Minnesota Opera, Atlanta Opera, Vancouver Opera, Canadian Opera Company, Covent Garden, London’s Wigmore Hall, Deutsche Staatsoper Berlin, Deutsche Oper Berlin, Alte Oper, Gran Teatre del Liceu, Teatro Real, Teatro alla Scala, Teatro Bellini, La Fenice, Teatro San Carlo, Théâtre du Châtelet, Théâtre des Champs Elysées, Opéra Bastille czy warszawska Filharmonia Narodowa oraz Teatr Wielki – Opera Narodowa. 

Przykładowo, sezony 2009-2011 w biografii Ewy Podleś to m.in. występy w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (Klitemnestra w Elektrze Richarda Straussa), MET (La Cieca w Giocondzie Amilcare Ponchiellego), San Francisco Opera (Księżna w Siostrze Angelice Giacomo Pucciniego), Operze w Bostonie (rola tytułowa w Tankredzie Gioacchino Rossiniego), Operze w Bilbao (Mrs. Quickly w Falstaffie Giuseppe Verdiego), Teatro Liceo w Barcelonie (Hrabina w Damie Pikowej Piotra Czajkowskiego), RAI w Turynie (Dziecko i czary Maurice'a Ravela), Teatrze Wielkim w Poznaniu (Azucena w Trubadurze Giuseppe Verdiego), Operze w Nicei (Klitemnestra w Elektrze Richarda Straussa), Opéra Comique w Paryżu i Covent Garden w Londynie (Madame de la Haltière w Cendrillon Claude'a Masseneta), Wigmore Hall w Londynie (recital z Garrickiem Ohlssonem), a także podczas festiwali w Pesaro, San Sebastian i Schleswig-Holstein.

Ewa Podleś koncertowała również ze swoim mężem, pianistą Jerzym Marchwińskim, który jest zaliczany do grona najwybitniejszych pianistów-kameralistów. Występowała z towarzyszeniem tak słynnych orkiestr, jak: Saint Paul Chamber Orchestra, San Francisco Symphony, Detroit Symphony, Seattle Symphony, American Symphony, New World Symphony, Montreal Symphony, Toronto Symphony, NHK Tokyo, Maggio Musicale Fiorentino, National Arts Centre Orchestra, Narodowa Orkiestra Hiszpanii, Berliner Philharmoniker, Moskiewska Orkiestra Kameralna, orkiestry symfoniczne z Pittsburga i Filadelfii, filharmoniczne w Hong Kongu i Dreźnie, Filharmonii Narodowej w Warszawie, pod batutą takich dyrygentów, jak David Atherton, Antoni Wit, Leon Botstein, Kazimierz Kord, Myung-Whun Chung, Stanisław Skrowaczewski, Armin Jordan, Jerzy Semkow, Lorin Maazel, Wojciech Michniewski, Victor Pablo Perez, Jesus Lopez-Cobos, Constantine Orbelian, Alberto Zedda, Jacek Kaspszyk, Will Crutchfield, Pinchas Zuckerman, Nicholas McGegan, Donald Runnicles, Libor Peška, Neeme Järvi, Gerard Schwarz, Charles Dutoit.

Recitale artystki odbywały się m.in. w Nowym Jorku (m.in. Alice Tully Hall, Lincoln Center, 92nd Street Y), Cleveland, Atlancie, St. Paul, Chicago, Bostonie (Jordan Hall), Vancouver (Chan Centre), Toronto, Montrealu, San Juan, Québecu, Paryżu, Amsterdamie, Londynie (m.in. Wigmore Hall), Pittsburgu, Moskwie, Sankt Petersburgu i Warszawie. Występowała na wielu festiwalach, m.in. Bard i Caramoor w Nowym Jorku, w Aix-en-Provence, Montpellier, Lanaudière, Łańcucie, Edynburgu, Festiwalu Flandryjskim.

Ewa Podleś dokonała wielu nagrań płytowych, m.in. dla wytwórni: Decca, DG, EMI, Erato, Forlane, Naxos, Delos oraz DUX. Wśród jej licznych płyt znajdują się: Te Deum Krzysztofa Pendereckiego pod dyrekcją kompozytora (pierwsze światowe nagranie tego dzieła), Airs Célébres (Grand Prix du Disque „Orphée d’Or”), Mélodies Russes z pianistą Grahamem Johnsonem (Grand Prix de l’académie Française du Disque), Tancredi Gioacchino Rossiniego pod dyrekcją Alberta Zeddy (nagroda „The Best Buy 1995” magazynu „CD Classic’s London” i nominacja do The Grammy Award 1996), arie Gioacchino Rossiniego (Preis der Deutschen Schallplatten-Kritik 1996, Płyta Roku 1996 magazynu „Studio”), Armide Christopha Willibalda Glucka i Ariodante Georga Friedricha Haendla nagrane z Les Musiciens du Louvre pod dyrekcją Marca Minkowskiego (Diapason d’Or 1998). II Symfonia Gustava Mahlera w wykonaniu Orchestre National de Lille pod dyrekcją Jean-Claude’a Casadesusa (nagroda „Palmarés des Palmarés Nouvelle Académie du Disque”), wszystkie pieśni Fryderyka Chopina z pianistą Abdelem Rahmanem El Bacha (Florane, Grand Prix de l’Académie Française du Disque 2000), recital w Filharmonii Narodowej i Pieśni Chopina (oba krążki nagrane z Garrickiem Ohlssonem dla firmy Arabesque), Arie Haendla i Arie rosyjskie (Delos).

Artystka otrzymała prestiżowe nagrody i wyróżnienia: Dora Marvor Moore za główną rolę w operze Friedricha Händla Juliusz Cezar  w Toronto; Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za tytułową rolę w Tankredzie Gioacchino Rossiniego w Teatrze Wielkim w Warszawie (2000). W roku 2003 Ewa Podleś została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i otrzymała „Złote Berło” za całokształt działalności artystycznej. Nagrodę Fundacji Kościuszkowskiej przyznano jej w 2005 za wybitne zasługi dla krzewienia kultury polskiej i amerykańskiej. W kolejnych latach otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” (2006); Medal Zasługi za krzewienie kultury rosyjskiej przyznany przez Vladimira Putina. W 2013 roku uhonorowano ją Złotym Medalem Fundacji Gran Teatre del Liceu w Barcelonie.

Grupa międzynarodowych krytyków muzycznych Classic FM Magazine zaliczyła Ewę Podleś do 10 najlepszych głosów mezzosopranowych pierwszej dekady XXI wieku, a Operaarts.com do ekskluzywnego grona 100 operowych legend ostatniego półwiecza. Międzynarodowe Stowarzyszenie Hodowców Irysów z siedzibą w Nowym Jorku nadało w roku 2002 nazwę „Ewa Podleś” specjalnie na jej cześć wyhodowanej odmianie.

aktualizacja: 2002 (mk), 2016 (ac), 2022 (wa)

Strona internetowa artystki: www.podles.pl

Szwarcman Dorota, Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim, PWM, Kraków 2001

Triumfy Ewy Podleś w Ameryce, "Ruch Muzyczny" 2004 nr 5, s. 14

Zostałam artystką, bo miałam to we krwi, Mówi znakomita śpiewaczka Ewa Podleś, "Muzyka21" 2005 nr 10, s. 22-24

Popkowicz-Tajchert Renata, Śpiewa Ewa Podleś, "Twoja Muza" 2007 nr 1, s.56