kompozytor, pianista, filolog orientalista, krytyk i pisarz muzyczny; ur. 28 stycznia 1907, Kijów; zm. 27 grudnia 1982, Lozanna. Syn pianisty, kompozytora i pedagoga Konstantego Kazimierza Regameya. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 5 lat pod kierunkiem matki – Lydii Slavitch. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze kompozycje. Od 1920 mieszkał w Warszawie, gdzie uczęszczał do gimnazjum, uczył się gry na fortepianie w klasie Józefa Turczyńskiego oraz teorii muzyki u Felicjana Szopskiego. W 1931 ukończył filologię klasyczną i orientalną na Uniwersytecie Warszawskim. W 1932 zadebiutował jako krytyk muzyczny artykułem o Symfonii nr 4 (Symphonie concertante) Karola Szymanowskiego, publikował później w dwutygodniku artystyczno-literackim "Zet” i tygodniku "Prosto z mostu”. W tym samym roku rozpoczął w Paryżu studia w zakresie filologii orientalnej i lingwistyki – w École des hautes études oraz Collège de France. W 1935, na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał stopień doktora filologii hinduskiej i gramatyki porównawczej języków indoeuropejskich. W 1937 przedstawił rozprawę habilitacyjną. Do kręgu jego znajomych w tym czasie należeli m.in.: Karol Szymanowski, Jarosław Iwaszkiewicz, Bolesław Miciński, Konstanty Ildefons Gałczyński, Jerzy Stempowski.
Do wybuchu II wojny światowej Konstanty Regamey prowadził ożywioną działalność jako krytyk muzyczny. W latach 1937-39 był redaktorem dwumiesięcznika "Muzyka Współczesna”, w latach 1938-39 redaktorem naczelnym miesięcznika "Muzyka Polska”. W 1939 brał udział w organizacji Festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Warszawie i Krakowie.
Podczas okupacji grał w kawiarniach na fortepianie. Będąc obywatelem szwajcarskim nie podlegał kontrolom Gestapo, wobec tego nawiązał współpracę z Armią Krajową, w 1942 był kurierem (pod pseudonimem Czesław Drogowski), w jego mieszkaniu znajdowały schronienie osoby ukrywające się. Na koncertach konspiracyjnych zadebiutował jako kompozytor – Kwintetem na klarnet, fagot, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1942-44), kilku lekcji kompozycji udzielił mu Kazimierz Sikorski. Po klęsce Powstania Warszawskiego wraz z matką znalazł się w obozie koncentracyjnym w Sztutowie koło Gdańska, następnie został przewieziony do obozu pod Hamburgiem, skąd jako obywatel szwajcarski został zwolniony. W listopadzie 1944 zamieszkał w Lozannie.
W 1945 został zatrudniony na Uniwersytecie w Lozannie – początkowo na stanowisku lektora języka rosyjskiego i języków orientalnych, następnie prowadził wykłady o językach i cywilizacji słowiańskiej oraz orientalnej; w 1957 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Pracował również na Uniwersytecie we Fryburgu jako profesor lingwistyki ogólnej. Zajmował się też pracą badawczą z zakresu filologii orientalnej i sanskrytu, w latach 1949-50 wygłaszał wykłady w Indiach i Egipcie, był delegatem na XXII Międzynarodowy Kongres Orientalistów w Istambule. Wspólnie z Pierrem Meylanem od 1954 do 1962 był redaktorem pisma "Feuilles Musicales”, w którym publikował m.in. własne artykuły. Należał do Société Linguistique w Paryżu.
Konstanty Regamey jednocześnie komponował. Jego utwory były wykonywane podczas festiwalu w Donaueschingen, wielokrotnie na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. W 1962 odbył tournée koncertowe po Związku Radzieckim ze skrzypaczką Anne-Marie Gründer. W latach 1963-68 był prezesem Association des Musiciens Suisses oraz szwajcarskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w 1964 utworzył szwajcarską Radę Muzyczną i został jej przewodniczącym. Pozostawał w bliskich kontaktach z Paulem Sacherem, który wielokrotnie dyrygował prawykonaniami utworów Regameya.
W 1977 zakończył działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Lozannie i we Fryburgu. W 1978 został prawie całkowicie sparaliżowany. W kontynuowaniu pracy kompozytorskiej pomagał mu Jean Balissat.
aktualizacja: 2007 (Małgorzata Kosińska)
O nas
Nasze projekty
Dusza dźwięków
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
