kompozytor i dyrygent; ur. 3 października 1881, Lublin; zm. 13 marca 1954, Dubrownik. Od 7-ego roku życia próbował komponować. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie kompozycję u Zygmunta Noskowskiego i Romana Statkowskiego oraz dyrygenturę pod kierunkiem Emila Młynarskiego, uzyskując dyplom w 1906. Jeszcze w czasie studiów był drugim dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego „Echo”. W latach 1906-07 kontynuował naukę u Arthura Nikischa (dyrygentura) i Hugo Riemanna (harmonia i kontrapunkt) w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku. Muzyczne wykształcenie pogłębiał również w latach 1907-08 w Monachium, w latach 1908-09 w Rzymie, od 1911 do 1912 w Paryżu. W swoich zainteresowaniach nie ograniczał się tylko do muzyki – równocześnie zgłębiał takie dziedziny, jak biologia, psychologia doświadczalna, filozofia hinduska, okultystyka oraz plastyka.

W latach 1909-11 prowadził w Wilnie szkołę muzyczną dla organistów oraz założył pierwszą orkiestrę symfoniczną. W latach 1912-14 był kierownikiem muzycznym i dyrygentem orkiestry Teatru Nowoczesnego w Warszawie. W czasie I wojny światowej przebywał we Francji – w Paryżu i Villefranche sur Mer, gdzie poświęcał się kompozycji i dyrygował zorganizowanym przez siebie chórem, następnie zaś w Brukseli, gdzie również prowadził działalność koncertową. W 1919 napisał swój manifest artystyczny – Muzyka przyszłości. Przyczynki i szkice estetyczne (Lublin 1922). Od 1921 mieszkał w Warszawie. Tu w latach 1922-26 pracował jako kierownik muzyczny i dyrygent orkiestry w jednym z teatrów, pisał dzieła literackie, dokonywał przekładów oraz tworzył ilustracje muzyczne do sztuk wystawianych m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Małym, Teatrze Rozmaitości i Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego.
W grudniu 1926 Ludomir Michał Rogowski przeniósł się na stałe do Dubrownika. Żyjąc na obczyźnie nadal interesował się życiem muzycznym w Polsce. Dwukrotnie – w 1935 i 1938 – przyjeżdżał do Warszawy na koncerty. W 1938 został laureatem Nagrody Państwowej za całokształt twórczości muzycznej. Po 1939 władze miejskie Dubrownika ofiarowały mu pokój w dawnym klasztorze św. Jakuba oraz przyznały rentę. Nadal komponował, pisał opowiadania fantastyczno-okultystyczne, wspomnienia i pamiętnik zatytułowany Mój klasztor.

Suita nr 1 „Jedno z moich wspomnień” na 2 skrzypiec, wiolonczelę, flet i fortepian (1902)

Suita nr 2 „Nastroje” na 2 skrzypiec, 2 wiolonczele i flet (1902)

Conte merveilleux na altówkę i fortepian (1903)

Hania, cykl 10 piosenek na baryton i fortepian (1903)

Wariacje D-dur na kwartet smyczkowy (1904)

Polonez na 4 głosy męskie (1904)

A chto tam idzie na głos i fortepian (1909)

Biełaruski piesiennik na głos i fortepian (1911)

Obłoki, obraz symfoniczny na chór męski i orkiestrę (1912)

Legionistka, operetka (1912)

Méditation na 4 wiolonczele (1913)

Pieśni ludowe na sopran, alt, bas, chór i orkiestrę (1914)

Opowieść romantyczna na orkiestrę (1915)

Bibelots chinois na flet, czelestę i fortepian (1916)

Chansons d’automne, 3 pieśni na mezzosopran i altówkę (1916)

Obrazki słoneczne na różne instrumenty i orkiestrę (1918)

Tamara, opera (1918)

Villafranca, 4 obrazy symfoniczne na orkiestrę (1919)

Kołysanka na mezzosopran i fortepian (1920)

Trois poèmes de Yuan-Tseu-Ts’ai na sopran i fortepian lub orkiestrę (1920)

Fantasmagorie na głos i orkiestrę kameralną (1920)

Wielkie zmartwienie małej Ondyny, opera (1920)

Symfonia nr 1 „Ofiarna” (1921)

Serenada, opera-groteska (1921)

Pieśni pogańskie na chór męski (1922)

Trois caprices na sopran koloraturowy, altówkę i fortepian (1922)

Na postoju, opera (1923)

Arietta na wiolonczelę i fortepian (1925)

Syrena, komedia muzyczna (1925)

Królewicz Marko, opera (1930)

Poème du printemps na wiolonczelę lub skrzypce i małą orkiestrę (1931)

Poème d’hiver na obój i małą orkiestrę (1932)

Trzy groteski na orkiestrę (1932)

Liturgija na chór mieszany (1932)

Les Saisons, suita na orkiestrę (1933)

Les Sourires na orkiestrę (1934)

Stare dubrovacke kanzonete na 4 głosy męskie (1935)

Opijelo na chór męski (1936)

Poème du travail, 2 obrazy symfoniczne na orkiestrę (1936)

Cinq moments lyrique na skrzypce i orkiestrę (1936)

Kwartet smyczkowy nr 1 „Z równin mazowieckich” (1936)

Symfonia nr 2 „Radosna” (1936)

Pieśni do słów S. Długosza na głos i fortepian (1936)

Zjawy, 7 legend polskich na orkiestrę (1937)

Korowaj, balet-pantomima (1938)

Veni Creator na sopran, bas, chór mieszany i orkiestrę (1939)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1939)

Legenda celtycka na orkiestrę (1940)

Symfonia nr 3 (1940)

Symfonia nr 4 (1943)

Ave Maria na głos, skrzypce i harmonium (1943)

A Little Joke na 2 skrzypiec i wiolonczelę (1944)

Dwunastu chłopów, opowieść liryczna na chór mieszany i małą orkiestrę (1944)

Rapsodia bośniacka na małą orkiestrę (1945)

Rapsodia dalmatyńska na małą orkiestrę (1945)

Rapsodia partyzancka na małą orkiestrę (1945)

Concert bucolique na skrzypce i orkiestrę (1946)

Šala (Żart) na mezzosopran koloraturowy i fortepian (1946)

Pochód Dionizosa na orkiestrę (1947)

Symfonia nr 5 (1947)

Rapsodia białoruska na małą orkiestrę (1949)

Symfonia nr 6 (1949)

Dubrovacke impresije na orkiestrę (1950)

Šta je sanjao Jadranko (O czym śnił Jadranko), bajka dla młodzieży na chór dziecięcy i małą orkiestrę (1950)

Wizje pogańskie na chór mieszany i małą orkiestrę (1951)

Kokosza troska na głos solowy, recytatora i fortepian (1951)

Błyski po morzu na orkiestrę (1952)

Trzy pieśni ze starych dubrownickich liryk na baryton i fortepian (1953)

Kad se mladost vratila, opera radiowa (1953)

Obrazki mojej córki na orkiestrę (ok. 1914)

Suita polska na skrzypce i fortepian (przed 1925)

Hymn św. Antoniego na chór mieszany i orkiestrę smyczkową (przed 1939)

Hymn św. Błażeja na chór i 3 puzony (przed 1939)

Symfonia nr 7 (przed 1951)

Papla Piotr, Rogowski Ludomir Michał, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „pe-r”, PWM, Kraków 2004