właściwie Witold Kałka, Witold Kałka-Rowicki; dyrygent, skrzypek i kompozytor; ur. 26 lutego 1914, Taganrog (Rosja); zm. 1 października 1989, Warszawa. Repatriowany do Polski w 1923. Lata szkolne spędził w Żywcu i Nowym Sączu. W 1931 podjął studia w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie skrzypiec Artura Malawskiego, które później kontynuował u Stanisława Mikuszewskiego oraz teorię pod kierunkiem Michała Juliana Piotrowskiego i Bolesława Wallek-Walewskiego. Studia ukończył w 1938. Po dyplomie otrzymał stanowisko profesora gry na skrzypcach w macieżystej uczelni.

Jeszcze w czasie studiów grał w Orkiestrze Filharmonii Krakowskiej oraz występował jako solista i kameralista. Jako dyrygent zadebiutował w 1933. Lata okupacji spędził w Krakowie, gdzie organizował koncerty symfoniczne, którymi sam dyrygował, a także był altowiolistą w Orkiestrze Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1942-44 studiował w Krakowie dyrygenturę u Rudolfa Hindemitha oraz teorię i kompozycję pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego. W tym czasie używał nazwiska Kałka-Rowicki, przyjmując drugi człon po rodzinie ciotki, u której się wychowywał, a które w grudniu 1948 stało się oficjalnie jego właściwym nazwiskiem.

W styczniu 1945 został kierownikiem muzycznym Rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie. W lutym tego samego roku objął analogiczne stanowisko w Katowicach, gdzie zorganizował szesnastoosobowy zespół instrumentalny, zalążek przyszłej Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Do października 1947 był dyrektorem artystycznym Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, a po powrocie Grzegorza Fitelberga do kraju jego zastępcą. Z orkiestrą tą koncertował w latach 1948-50 w Polsce (Warszawa, Kraków i Wrocław), jak również w Czechosłowacji, Rumunii i na Węgrzech. Obok pracy artystycznej prowadził ożywioną działalność jako przewodniczący Związku Zawodowego Muzyków i Związku Zawodowego Pracowników Polskiego Radia okręgu Śląsko-Dąbrowskiego w Katowicach.

We wrześniu 1950 został powołany na stanowisko dyrektora artystycznego Państwowej Filharmonii w Warszawie, w której zreorganizował orkiestrę symfoniczną. W lipcu 1953 utworzył przy Filharmonii Warszawskiej Małą Orkiestrę Symfoniczną, w celu popularyzacji muzyki w zakładach pracy, szkołach i ośrodkach pozawarszawskich. Zespołem tym dyrygowali jego asystenci: Stefan Marczyk i Jerzy Procner. Zainicjował także cykle koncertów, które wśród melomanów cieszyły się wielką popularnością (Béla Bartók w Filharmonii Narodowej, Symfonie Beethovena, Symfonie Czajkowskiego, Symfonie Brahmsa, Jan Sebastian Bach, Karol Szymanowski, Muzyka francuska).

W latach 1952-54 prowadził klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Jego uczniami byli m.in.: Władysław Kabalewski, Franciszek Klimczak i Andrzej Markowski. Później prowadził Międzynarodowe Kursy Dyrygenckie w Wiedniu. W 1955 otrzymał III nagrodę w kategorii wokalno-instrumentalnej za kantatę Pieśni walki i pokoju na bas (baryton), chór mieszany, chór dziecięcy i orkiestrę symfoniczną (1954) na konkursie kompozytorskim V Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie. W tym samym roku ze względów zdrowotnych ustąpił ze stanowiska dyrektora artystycznego Filharmonii Narodowej i zajął się kompozycją.

W 1956 został ponownie dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a w 1957 pierwszym dyrygentem Filharmonii Krakowskiej. We wrześniu 1958 wrócił do Filharmonii Narodowej na stanowisko dyrektora artystycznego i dyrygenta-szefa. W latach 1965-66 był równocześnie dyrektorem artystycznym Opery Warszawskiej. W czerwcu 1977 odszedł na emeryturę, ale jeszcze wielokrotnie występował z Orkiestrą Filharmonii Narodowej i odbył trzykrotnie tournées po Francji, RFN, Austrii, Szwajcarii i NRD. W latach 1983-85 był dyrektorem artystycznym Bamberger Symphoniker w RFN.

Witold Rowicki został uhonorowany wieloma odznaczenia i nagrodami, m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1947), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1950), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1959, 1977), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1962), trzykrotnie Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1963, 1977, 1983), Grand Prix National du Disque w Paryżu i Montevideo (1966), Nagrodą „Zasłużony Działacz Kultury” (1972), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złotą Odznaką SPAM (1975), Nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji (1983).
Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.

Strona internetowa o Artyście: http://www.witoldrowicki.com/ 
Na stronie dostępny jest komplet informacji o Dyrygencie, w tym zdjęcia, materiały audio, wideo, przygotowane specjalnie ciekawostki.
Większość prezentowanych na niej materiałów do tej pory nie była publikowana.

• Dwadzieścia pięć pieśni świeckich i religijnych na głos i fortepian (1939-42)
• Kwartet smyczkowy (1941)
• Suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową (1942)
• Sonata w starym stylu na wiolę d’amore i klawesyn (1942)
• Koncert na fagot i orkiestrę smyczkową (1943)
• Mazurek na fortepian (1945)
• Pieśni walki i pokoju, kantata na bas (baryton), chór mieszany, chór dziecięcy i orkiestrę symfoniczną (1954)
• Symfonia (1956)
• Koncert na orkiestrę (1976)
• Kolędy na głos i fortepian (ok. 1945)
• Piosenka żołnierzy Czarneckiego na baryton, chór żeński, chór męski (ad libitum) i orkiestrę (ok. 1950)
• Ty jesteś Warszawo na chór mieszany i orkiestrę (ok. 1950)
• Mazurek na orkiestrę symfoniczną (ok. 1950)
• Sarabanda na kwartet smyczkowy (ok. 1950)
• Menuet na kwartet smyczkowy (ok. 1950)
• Hejze ino fijołecku leśny na głos i orkiestrę (przed 1947)

Mrygoń Adam, Rowicki Witold, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. "pe-r”, PWM, Kraków 2004