kompozytor i pedagog; ur. 23 października 1935, Czechowice; zm. 9 maja 2019, Warszawa. Gry na fortepianie uczył się najpierw u prywatnych nauczycieli, a następnie – w latach 1949-56 – w Państwowej Szkole Muzycznej w Warszawie. W latach 1952-53 studiował filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1956 do 1960 odbywał studia kompozytorskie w klasie Piotra Perkowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie; dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1962. W latach 1965-66, dzięki stypendium Rządu Francuskiego, mógł kontynuować swą edukację muzyczną w Paryżu, studiując u Nadii Boulanger, a w latach 1970-71 jako stypendysta Rządu Holenderskiego przebywał w Holandii.

Zbigniew Rudziński za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród, m.in. w 1960 – nagrodę na Konkursie Kompozytorskim z okazji 150-lecia Konserwatorium Warszawskiego za Sonatę na 2 kwartety smyczkowe, fortepian i kotły (1960), w 1962 – II nagrodę (I nie przyznano) na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Epigramy na flet, chór i perkusję (1962), w 1988 – nagrodę na Neue Musiktheater-Werkstatt w Berlinie za operę Manekiny (1981).

Jego utwory były wykonywane w kraju i za granicą, m.in. w Pradze, Londynie, Sztockholmie, Helsinkach, Bonn, Berlinie, Wiedniu, Paryżu, Seulu.

Swoją karierę rozpoczął funkcją dyrektora działu muzycznego Warszawskiego Studia Filmów Dokumentalnych, gdzie pracował w latach 1962-68. Od 1973 był wykładowcą kompozycji w Akademii Muzycznej w Warszawie (od 1975 – jako docent, od 1989 – jako profesor zwyczajny). W latach 1980-81 był także dziekanem Wydziału Kompozycji tejże uczelni, a w latach 1981-84 – jej prorektorem. Brał udział w International Conference on New Musical Notation na Uniwersytecie w Gandawie (1974). Był wykładowcą podczas International Seminar for Composers w Ohrid w Jugosławii (1975). Prowadził także mistrzowską klasę kompozycji na International Summer Courses w Wenecji (1977) oraz na Międzynarodowych Letnich Kursach w Olsztynie (1978). W 1979 był moderatorem i wykładowcą na Międzynarodowych Letnich Kursach dla Młodych Kompozytorów organizowanych przez Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej w Kazimierzu Dolnym. Wykładał gościnnie w Akademii im. Sibeliusa w Helsinkach (1987), w Royal Academy of Music w Londynie (1990) oraz w Keimyung University w Daegu w Korei Południowej (1993, 1996, 2000-2005).

Od 1962 należał do Związku Kompozytorów Polskich; w latach 1968-80 był członkiem Zarządu Głównego, w latach 1981-82 – skarbnikiem, a w latach 1985-86 – sekretarzem generalnym. Od 1983 do 1989 roku pełnił funkcję dyrektora Composer’s Workshop w Bayreuth.

Jego kompozytorski dorobek wydany został w serii 6 płyt CD (Warszawa, 2001). Partytury utworów Rudzińskiego były publikowane w Warszawie przez PWM, Agencję Autorską, w Monachium  przez Schott Verlag, Edition Modern, w Celle (Moeck Verlag).

Zbigniew Rudziński w 1991 otrzymał Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. Ponadto został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi (1975), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki za działalność pedagogiczną (1979, 1985) oraz Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży (1986).

aktualizacja: maj 2019

Cztery piosenki ludowe na sopran i fortepian (1955)

Trio na 2 klarnety i fagot (1958)

Sonata na klarnet i fortepian (1959)

Sonata na 2 kwartety smyczkowe, fortepian i kotły (1960)

Cztery pieśni na baryton i zespół kameralny (1960-61)

Epigramy na flet, 2 chóry żeńskie i perkusję (1962)

Contra fidem na orkiestrę symfoniczną (1963-64)

Trio smyczkowe (1964)

Studium na c na zespół o dowolnym składzie instrumentów (1964)

Moments musicaux I na orkiestrę symfoniczną (1965)

Impromptu na 2 fortepiany, 3 wiolonczele i perkusję (1966)

Moments musicaux II na orkiestrę symfoniczną (1967)

Moments musicaux III na orkiestrę symfoniczną (1968)

Trzy pieśni na tenor i 2 fortepiany (1968)

Kwartet na 2 fortepiany i perkusję (1969)

Symfonia na chór męski i orkiestrę (1969)

Muzyka nocą na małą orkiestrę (1970)

Requiem ofiarom wojen [wersja I] na recytatora, chór i orkiestrę (1971)

Requiem ofiarom wojen [wersja II] na chór i orkiestrę (1971)

Tutti e solo na sopran, flet, róg i fortepian (1973)

Sonata na fortepian (1975)

Kap...kap...kap..., 13 piosenek dla dzieci na głos z fortepianem (1975-80)

Campanella na zespół perkusyjny (1977)

Trytony na zespół perkusyjny (1979-80)

Manekiny, opera (1981)

Struny na ziemi na sopran i orkiestrę smyczkową (1982)

Księga godzin, 5 romantycznych pieśni na mezzosopran i trio fortepianowe (1983-84)

To nie są sny, 6 pieśni na mezzosopran i fortepian (1987)

Suita polska na 8 żeńskich głosów (lub chór żeński) i fortepian (1990)

Trzy portrety romantyczne na 12 saksofonów (1991)

Posłuchaj... na sopran i fortepian (1993)

Antygona, opera (2001)

Strzelecki Paweł, Gronau-Osińska Alicja, Rudziński Zbigniew, w: Almanach Kompozytorów Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, t. II, Akademia Muzyczna w Warszawie, Warszawa 2004