pianista i pedagog; ur. 18 kwietnia 1924, Warszawa; zm. 16 listopada 2003, Jędrzejowo koło Czarnkowa. W latach 1937-40 uczył się gry na fortepianie prywatnie pod kierunkiem Lecha Miklaszewskiego w Milanówku. W czasie II wojny światowej studiował w zakonspirowanym Konserwatorium Warszawskim w klasie fortepianu Zofii Buckiewiczowej oraz – prywatnie – u Bolesława Woytowicza w Milanówku (1944-45). W 1945 rozpoczął studia pianistyczne w klasie Woytowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, które ukończył dyplomem z odznaczeniem w 1949. W latach 1953-56 odbył studia aspiranckie pod kierunkiem Bolesława Woytowicza w Krakowie.
Występował z niemal wszystkimi orkiestrami symfonicznymi w Polsce, pod batutą takich dyrygentów, jak Andrzej Markowski, Kazimierz Kord, Antoni Wit, Tadeusz Strugała. Grał także recitale, brał udział w koncertach kameralnych ze śpiewaczkami – Ireną Lewińską i Zofią Janukowicz. Dokonał nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia (m.in. Koncert F-dur na 3 fortepiany Wolfganga Amadeusa Mozarta, z Jerzym Sulikowskim i Maciejem Szymańskim oraz Barkarola, Nokturny op. 62 i Polonez-Fantazja Fryderyka Chopina).
Zbigniew Śliwiński działalnością pedagogiczną zajmował się od 1941, udzielając w okresie okupacji lekcji gry na fortepianie. Od 1945 pracował w szkołach muzycznych w Milanówku, Katowicach i Chorzowie, jednocześnie prowadząc od 1946 klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. W 1961 przeniósł się na Pomorze, gdzie prowadził wykłady z zakresu gry na fortepianie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej najpierw w Sopocie, a po jej przeniesieniu w 1966, w Gdańsku. Od 1965 pełnił jednocześnie obowiązki kierownika Katedry Fortepianu, a w latach 1982-84 sprawował funkcję prorektora gdańskiej uczelni. W 1982 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego absolwentami byli m.in.: Jerzy Sulikowski, Bogdan Czapiewski, Maciej Szymański, Ewa Pobłocka i Katarzyna Popowa-Zydroń. W latach 1982-83 był gościnnym profesorem w Staatliche Hochschule für Musik w Stuttgarcie. Ponadto prowadził kursy mistrzowskie w Berlinie, Brnie, Dusznikach, Stuttgarcie i Volterra we Włoszech. Był jurorem międzynarodowych konkursów pianistycznych – im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1975, 1980, 1995) i im. Ludwiga van Beethovena w Wiedniu (1977), a także większości pianistycznych konkursów w Polsce.
Zajmował się również edytorstwem muzycznym – przygotował do druku literaturę fortepianową dla potrzeb koncertowych (m.in. utwory Michała Kleofasa Ogińskiego, Franciszka Lessla, Felixa Mendelssohna-Bartholdy, Josepha Haydna, Wolfganga Amadeusa Mozarta) oraz pedagogicznych (Carla Czernego, Samuiła Majkapara, Sergiusza Prokofiewa).
Zbigniew Śliwiński został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1997).