etnomuzykolog; ur. 14 czerwca 1908, Miłosławice; zm. 25 października 1967, Warszawa. W latach 1928-1935 studiował muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim u Łucjana Kamieńskiego i W. Gieburowskiego, uczył się również gry na skrzypcach w konserwatorium w Poznaniu. Tematem jego pracy magisterskiej (1935) była twórczość W. Dankowskiego, dopiero w 1945 roku wybrał etnomuzykologię jako specjalizację. W latach 1929-1934 dyrygował chórem akademickim w Poznaniu. Już od 1928 roku towarzyszył Ł. Kamieńskiemu w badaniach etnograficznych na Kujawach i w Wielkopolsce. Od 1935 roku był asystentem w Regionalnym Archiwum Fonograficznym przy Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Poznańskiego. Począwszy od 1945 roku uczestniczył w reaktywowaniu Zakładu Muzykologii na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1959 roku kierował Pracownią Badania Folkloru Muzycznego w Instytucie Sztuki PAN, a w latach 1954-67 wykładał etnografię muzyczną Polski na uniwersytetach w Warszawie, Poznaniu i Łodzi oraz w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu.

Od 1947 roku Marian Sobieski apelował o podjęcie ogólnopolskiej akcji dokumentacyjnej folkloru. Jadwiga i Marian Sobiescy podejmowali podobne tematy samodzielnie lub (częściej) wspólnie. Dopiero w latach 60. zarysował się pewien podział, i to raczej ról niż zainteresowań: Jadwiga Sobieska skoncentrowała się na folklorze muzycznym Wielkopolski z myślą o pierwszej monografii regionalnej w ramach serii „Polska Pieśń i Muzyka Ludowa. Źródła i Materiały”, Marian Sobieski natomiast – nad instrumentarium ludowym w celu przygotowania części polskiej do Handbuch der europäischen Volksmusikinstrumente pod redakcją E. Emsheimera i E. Stockmanna. Jadwiga i Marian Sobiescy oddani byli także etnomuzykologii „stosowanej” uczestnicząc w jury festiwali folklorystycznych, konsultując zespoły, przygotowując audycje radiowe i telewizyjne, które popularyzowały muzyczne tradycje regionalne.