dyrygent, pedagog, muzykolog i kompozytor; ur. 26 sierpnia 1920, Poznań, zm. 15 czerwca 2012, Puszczykowo. W latach 1931-37 był uczniem Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, od 1937 aż do wybuchu II wojny światowej uczył się kupiectwa w Domu Handlowym Woźniaka, maturę zdał po wojnie w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Gry na fortepianie i teorii muzyki uczył się u Gertrudy Konatkowskiej, zaś śpiewu solowego pod kierunkiem Marii Trąmpczyńskiej. Jeszcze jako chłopiec śpiewał w sopranach Poznańskiego Chóru Katedralnego pod batutą ks. Wacława Gieburowskiego. W 1939, po aresztowaniu przez gestapo ks. Gieburowskiego, przejął obowiązki dyrygenta w 24-osobowym Chórze Chłopięco-Męskim. W 1945 założył Chór Chłopięcy i Męski „Poznańskie Słowiki”, który od 1950 stale współpracuje z Filharmonią Poznańską. Po okupacji, w 1951, ukończył studia muzykologiczne pod kierunkiem Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1953 studia z zakresu śpiewu w klasie Marii Trąmpczyńskiej oraz dyrygentury symfonicznej u Waleriana Bierdiajewa (dyplom z odznaczeniem) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu.

Od 1951 do 1982 prowadził działalność dydaktyczno-wychowawczą w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Wykładał dyrygenturę chóralną (od 1973 na stanowisku profesora), jednocześnie w latach 1963-64 był dziekanem Wydziału Wokalnego, w latach 1964-67 – prorektorem, od 1967 do 1981 rektorem poznańskiej uczelni, kierując także w latach 1972-82 Katedrą Chóralistyki, która powstała z jego inicjatywy. Wykształcił wielu znakomitych, znanych nie tylko w Polsce dyrygentów-chórmistrzów.

Ponadto w latach 1973-82 był członkiem Sekcji Muzycznej i Prezydium Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1953 do 1963 kierował pracami Redakcji Muzycznej Rozgłośni Poznańskiej Polskiego Radia, a w latach 1971-90 pełnił funkcję prezesa Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego.

Stuligrosz skomponował przeszło 600 utworów chóralnych o tematyce sakralnej, ponad 100 opracowań polskich i obcych kolęd. Zajmował się także pracami badawczymi nad muzyką chóralną i chóralistyką.

W 2008 roku ukazał się filmowy portret słynnego dyrygenta pt. Stuligrosza szkoła przetrwania w reżyserii Moniki Górskiej.

Stefan Stuligrosz za osiągnięcia w działalności artystycznej z „Poznańskimi Słowikami” oraz w pracy dydaktyczno-wychowawczej był wielokrotnie wyróżniany nagrodami, medalami i odznaczeniami, m.in. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Nagrodę Artystyczną miasta Poznania (1955), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959), Nagrody Ministra Kultury I stopnia (1970, 1977), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973), Nagrody Państwowe I stopnia (1976, 1984), Wielki Krzyż ze Srebrną Gwiazdą Komandorii św. Sylwestra – Papieża przyznany przez Ojca Świętego Jana Pawła II (1989), Medal Pamiątkowy „Ad Perpetuam Rei Memoriam” przyznany przez Wojewodę Poznańskiego (1993), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997), Statuetkę ADI ART 2001 „w podziękowaniu za pracę dla kultury i sztuki, a także wychowanie i wykształcenie wielu młodych ludzi”, Diamentową Batutę Polskiego Radia oraz Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005), Nagrodę im. Jerzego Kurczewskiego (2007), nagrodę „Mistrz Mowy Polskiej (2008). Papieska Rada ds. Kultury przyznała Stefanowi Stuligroszowi Medal Per artem ad Deum (2012). W 1995 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 2000 – Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej w Rzymie, w 2002 poznańskiej Akademii Muzycznej, zaś w 2009 - Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Za granicą wybitny maestro otrzymał symboliczne klucze do Nowego Jorku, Filadelfii, Cleveland i Chicago. W 2015 jego imieniem nazwany został oficjalnie plac przed Akademią Muzyczną w Poznaniu.