kompozytor; ur. 21 kwietnia 1907, Warszawa; zm. 21 marca 1973, Paryż. Edukację muzyczną rozpoczął nauką gry na skrzypcach pod kierunkiem ojca, wybitnego skrzypka i pedagoga. W 1930 ukończył z najwyższym odznaczeniem Konserwatorium Warszawskie, gdzie studiował: kompozycję w klasie Kazimierza Sikorskiego, dyrygenturę u Grzegorza Fitelberga oraz grę na fortepianie pod kierunkiem Pawła Lewieckiego. W latach 1931-36 kontynuował studia w Paryżu u Nadii Boulanger. W latach 1944 i 1946 otrzymał stypendia Fundacji im. L. Boulanger w Bostonie. W latach 30-tych XX wieku osiadł we Francji, lecz obywatelstwo francuskie nadano mu dopiero w roku 1970, dzięki protekcji N. Boulanger.

Od 1938 do 1948 był prezesem Stowarzyszenia Młodych Polskich Muzyków w Paryżu. Po rozpoczęciu II wojny światowej zgłosił się jako ochotnik do Armii Polskiej we Francji. Jednak w związku z zawieszeniem broni w 1940 nie został zmobilizowany. Po wojnie kontynuował działalność kompozytorską w Paryżu. Jego kompozycje były prezentowane podczas licznych koncertów oraz międzynarodowych festiwali muzyki współczesnej w Europie Zachodniej, Australii i Stanach Zjednoczonych. Koncert skrzypcowy Szałowskiego wykonano w ramach Kongresu Kultury Polskiej w Paryżu 1956. Większość powojennych utworów Szałowskiego powstało na zamówienie Radiodiffusion-Television Française.

Zdobył prestiżowe nagrody za swoją twórczość kompozytorską, m.in. złoty medal na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 za Uwerturę na orkiestrę (jeden z najpopularniejszych polskich utworów za granicą przed II wojną światową); w 1955 - nagrodę muzyczną Polskich Oddziałów Wartowniczych przy Armii Amerykańskiej w Europie; w 1960 - I nagrodę Radiodiffusion-Television Française w Paryżu za balet La femme têtue (pierwszy przypadek, gdy instytucja ta uhonorowała artystę niebędącego wówczas francuskim obywatelem); w 1972 - nagrodę fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku.

Po 1949 roku, kiedy totalitarny reżim komunistyczny sparaliżował kulturę polską, twórczość polskich kompozytorów emigrantów, w tym Antoniego Szałowskiego, usunięto z programów koncertowych w Polskiej Republice Ludowej. W 1952 usunięto również Antoniego Szałowskiego z ZKP. Dopiero po śmierci Stalina zmiany polityczne w PRL przyniosły powrót utworów Szałowskiego na estrady koncertowe: podczas I Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", organizowanego przez Związek Kompozytorów Polskich,  w 1956 roku wykonano jego słynną Uwerturę, następnie w ramach III "Warszawskiej Jesieni" w 1959 zaprezentowano Trio na obój, klarnet i fagot. W roku 1962 w Operze Warszawskiej odbyła się polska premiera baletu Zaczarowana oberża, jednak ze zmienionym przez bez wiedzy kompozytora librettem. Premiera jego Sześciu szkiców na orkiestrę kameralną odbyła się juz po smierci kompozytora w 1976 podczas XVI Poznańskiej Wiośny Muzycznej. W 1988 ZKP zorganizował w Warszawie konferencję pt. "Muzyka źle obecna", która została poświęcona twórczości czołowych polskich kompozytorów emigracyjnych, ale wykładu o muzyce Antoniego Szałowskiego nie zaplanowano (podczas konferencji odczytano list Palestra do organizatorów przedsiwzięcia, w którym kompozytor określił „swoistym skandalem” brak referatu poświęconego twórczości Szałowskiego, jako jednego z głównych przedstawicieli polskiego neoklasycyzmu).

Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1926)

Dwie pieśni na głos z orkiestrą (1927)

Wariacje symfoniczne (1928)

Kwartet smyczkowy nr 1 (1928)

Preludium na skrzypce i fortepian (1928)

Mazurek na fortepian (1928)

Kaprys na orkiestrę (1929)

Koncert fortepianowy (1930)

Sonet na sopran i orkiestrę kameralną (1931)

Suita na skrzypce i fortepian (1931)

Sonata fortepianowa (1932)

Kołysanka na skrzypce i fortepian (1932)

Partita na wiolonczelę solo (1933)

Sonatina nr 1 na fortepian (1933)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1934)

Andante na skrzypce i fortepian (1934)

Melodia na fortepian (1935)

Trzy pieśni dla Zygmunta na głos z towarzyszeniem fortepianu (1935)

Aria i burleska na wiolonczelę i fortepian (1936)

Uwertura na orkiestrę (1936)

Kwartet smyczkowy nr 3 (1936)

Trio na obój, klarnet i fagot (1936)

Mała humoreska na fortepian (1936)

Sonatina na klarnet i fortepian (1936)

Perpetuum mobile na fortepian (1936)

Symfonia (1939)

Duo na flet i klarnet (1939)

Kolędy na głos i organy (1939)

Sinfonietta na orkiestrę symfoniczną (1940)

Duet na skrzypce i wiolonczelę (1941)

Concertino na orkiestrę kameralną (1942)

Partita na orkiestrę (1942)

Trzy pieśni ludowe na sopran i fortepian (1942)

Trzy utwory na harmonium (1943)

Zaczarowana oberża [wersja I – sceniczna], balet w 1 odsłonie (1945)

Zaczarowana oberża [wersja II – koncertowa], fragmenty symfoniczne (1945)

Sonatina na obój i fortepian (1946)

Pastorales na flet i trio smyczkowe (1947)

Tryptyk na orkiestrę symfoniczną (1950)

Divertimento baletowe na orkiestrę (1950)

Dwie pieśni ludowe na głos i fortepian (1950)

Study na fortepian (1950)

Concertino na flet i orkiestrę smyczkową (1951)

Utwory dla dzieci na skrzypce i fortepian (1951)

Suita na orkiestrę symfoniczną (1952)

Musique de brasserie na orkiestrę kameralną (1952)

Ametyst na klawesyn (1953)

Indicatifs na dwie trąbki i bęben (1953)

Koncert skrzypcowy (1954)

Partita na orkiestrę kameralną (1954)

Kwintet na flet, obój, klarnet, fagot i róg (1954)

L’autre na chór i orkiestrę kameralną (1954)

Divertimento na obój, klarnet i fagot (1955)

Radio-musique na orkiestrę (1955)

Kwartet smyczkowy nr 4 (1956)

Pieśni ludowe na głos i fortepian (1956)

Aria i toccata na orkiestrę kameralną (1957)

Sonatina nr 2 na fortepian (1957)

Bagatela na orkiestrę (1958)

Moto perpetuo na orkiestrę (1958)

Mały kaprys na orkiestrę (1958)

Koncert na obój, klarnet i fagot z orkiestrą (1958)

La femme têtue, balet radiowy (1958)

Mazurek na orkiestrę (1959)

Wskrzeszenie Łazarza na orkiestrę (1960)

Taniec na orkiestrę (1960)

Kantata na głosy żeńskie i orkiestrę kameralną (1960)

Indicatifs na orkiestrę (1960)

Intermezzo na orkiestrę (1961)

Allegretto [wersja I] na fagot i fortepian (1962)

Allegretto [wersja II] na fagot i orkiestrę (1962)

Cudowna podróż Suzanne Michel na orkiestrę kameralną, chór i solistów (1962)

Kołysanka dla Clémentine na orkiestrę (1964)

Pater noster na głos i organy (1966)

Dwa utwory na fale Martenota (1968)

Muzyka na smyczki (1970)

Sześć szkiców na orkiestrę kameralną (1972)

Maciejewski Bogusław M., Antoni Szałowski, w: Twelve Polish Composers, Allegro Press, London 1976

Szczurko Elżbieta, „Sérénite” w twórczości Antoniego Szałowskiego, w: Język, system, styl, forma w muzyce, cz. VI i VII, Akademia Muzyczna w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2003

Szczurko Elżbieta, Problem organizacji czasu i ruchu w muzyce Antoniego Szałowskiego, w: Język, system, styl, forma w muzyce, cz. VI i VII, Akademia Muzyczna w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2003

Szczurko Elżbieta, Twórczość Antoniego Szałowskiego w kontekście muzyki XX wieku, Wydawnictwo Uczelniane Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego, Bydgoszcz 2008

Szczurko Elżbieta, Antoni Szałowski. Person and Work, Peter Lang. Internationaler Verlag der Wissenschaften, Frankfurt am Main 2013