śpiewaczka (sopran liryczno-koloraturowy); ur. 17 lipca 1884, Orłówka (Ukraina); zm. 7 grudnia 1938, Warszawa. Siostra Karola Szymanowskiego. Naukę muzyki rozpoczęła w domu rodzinnym, następnie uczyła się w szkole Neuhausów w Elizawetgradzie (obecnie Kropywnycki). W latach 1903-06 kształciła się w zakresie śpiewu pod kierunkiem Zofii Kozłowskiej we Lwowie.

Na scenie zadebiutowała w 1906 w Operze Lwowskiej w Opowieściach Hoffmanna Jacquesa Offenbacha. W 1907 zaśpiewała po raz pierwszy na estradzie Filharmonii Warszawskiej. Od 1914 do 1919 przebywała w Lozannie, gdzie kontynuowała naukę, występowała w Operze i koncertowała. W 1920 śpiewała w Warszawie, we Lwowie i Krakowie, w 1921 w Operze w Rydze, w 1922 w Paryżu, Wiedniu i Pradze, w 1924 w Mediolanie i Konstantynopolu, w latach 1927-28 ponownie w Paryżu, a także w Genewie, Frankfurcie, Pradze, Rzymie, Wiedniu i Berlinie, w 1930 m.in. w Bukareszcie i Liège. Od 1934 do 1937 występowała wspólnie z pianistą Henrykiem Sztompką na koncertach objazdowych i podczas audycji szkolnych.

Repertuar Stanisławy Szymanowskiej-Korwin obejmował utwory od muzyki dawnej do współczesnej (ok. 100 kompozytorów). Śpiewała w operach Giuseppe Verdiego (Traviata, Rigoletto), Giacomo Pucciniego (Tosca, Cyganeria, Madama Butterfly), Gioacchino Rossiniego (Cyrulik sewilski), Charlesa Gounoda (Faust), Ruggero Leoncavallo (Pajace), Léo Delibesa (Lakmé), Stanisława Moniuszki (Halka, Verbum nobile) i operetce Zemsta nietoperza Johanna Straussa. Na koncertach wykonywała twórczość wokalną m.in. Claudio Monteverdiego, Alessandro Scarlattiego, Giovanniego Paisiello, Ottorino Respighiego, Johanna Sebastiana Bacha, Christopha Willibalda Glucka, Franza Schuberta, Roberta Schumanna, Johannesa Brahmsa, Maxa Regera, Gustava Mahlera, Edvarda Griega, Manuela de Falli, Aleksandra Dargomyżskiego, Sergiusza Rachmaninowa, Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, Igora Strawińskiego, Benjamina Brittena, Jeana-Baptiste Lully’ego, Jeana Philippe Rameau, Marca-Antoine’a Charpentiera, Georgesa Bizeta, Césara Francka, Gabriela Fauré, Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela. Ważne miejsce w jej repertuarze zajmowała muzyka polskich kompozytorów – Fryderyka Chopina, Stanisława Niewiadomskiego, Zygmunta Noskowskiego, Henryka Opieńki, Henryka Melcera-Szczawińskiego, Ludomira Różyckiego, a w szczególności Karola Szymanowskiego (której była niezrównaną interpretatorką).

Napisała książkę pt. Jak należy śpiewać utwory Karola Szymanowskiego (Gebethner i Wolf, Warszawa 1938).

Stanisława Szymanowska-Korwin pracowała jednocześnie jako pedagog – w latach 1923-27 w Konserwatorium Warszawskim, w latach 1929-31 w Szkole Towarzystwa Muzycznego w Lublinie, w latach 1935-37 w Konserwatorium im. Mieczysława Karłowicza w Wilnie, od lutego 1938 w Śląskim Konserwatorium Muzycznym w Katowicach.

W 1931 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

Po raz ostatni artystka wystąpiła w Katowicach na 6 tygodni przed śmiercią.