kompozytor i dyrygent; ur. 16 października 1908 Warszawa, zm. 7 stycznia 1979, Otwock. Studia kompozytorskie odbył pod kierunkiem Piotra Rytla (dyplom 1837) w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Jednocześnie studiował dyrygenturę w klasie Waleriana Bierdiajewa.
Przed II wojną światową, w latach 1936 – 1939, pracował na stanowisku reżysera muzycznego Polskiego Radia w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej nie opuścił stolicy. W trakcie powstania warszawskiego spłonęła większość kompozycji przedwojennych Zbigniewa Turskiego.
Po wojnie włączył się aktywnie w odbudowę życia artystycznego ojczyzny. W latach 1945 – 1946 był jednym z organizatorów, dyrektorem artystycznym i dyrygentem Miejskiej Orkiestry Symfonicznej w Sopocie (zyskała nazwę Państwowej Filharmonii Bałtyckiej dopiero w 1949). W 1946 roku współpracował z Piotrem Perkowskim przy tworzeniu Związku Kompozytorów Polskich, zaś w latach 1959 – 1960 pełnił funkcję prezesa ZKP. Prowadził również przedmioty muzyczne w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1948 – 1949).
Od lat 1950-ch koncentrował się na pisaniu muzyki scenicznej i filmowej, wyróżniającej się silnymi cechami ekspresyjnymi, stosowaniem nowoczesnych zdobyczy sztuki kompozytorskiej. W latach 1957 – 1973 pełnił funkcję dyrektora muzycznego Teatru Współczesnego w Warszawie, z którym współpracował do końca życia jako autor muzyki do spektakli.
W ciągu swojej działalności został uhonorowany wieloma nagrodami. Otrzymał m. in. złoty medal na Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury z okazji XIV Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie za Symfonię „Olimpijską” (1948), nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz nagrodę II Festiwalu Muzyki Polskiej (1955), następnie nagrody ZKP „za całokształt wybitnej działalności kompozytorskiej” (1957), prezesa Rady Ministrów "za twórczość dla dzieci i młodzieży" (1960), a także nagrodę państwową II stopnia za twórczość kompozytorską szczególnie w dziedzinie muzyki teatralnej, radiowej i filmowej (1968).