Po powrocie z Paryża w latach 1932-34 była koncertmistrzem Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, a następnie drugim koncertmistrzem w orkiestrze Filharmonii Warszawskiej. Równocześnie rozpoczęła międzynarodową karierę solistyczną. W roku 1938 była pierwszą polską wykonawczynią Koncertu skrzypcowego d-moll Roberta Schumanna. Aż do wybuchu II wojny światowej występowała z orkiestrami symfonicznymi w wielu krajach Europy. Współpracowała z wieloma muzykami, takimi jak: Zofia Adamska, Walerian Bierdiajew, Irena Dubiska, Zygmunt Dygat, Grzegorz Fitelberg, Jan Hoffman, Clemens Krauss, Zygmunt Latoszewski, Jerzy Lefeld, Witold Małcużyński, Ivor Newton, Artur Rodziński, Mieczysław Szalewski, Karol Szymanowski, Ludwik Urstein, Maria Wiłkomirska, Kazimierz Wiłkomirski, Janina Wysocka-Ochlewska, Bolesław Woytowicz. W ramach działalności Towarzystwa Wydawnictw Muzyki Polskiej brała udział niemal w 100 koncertach „ORMUZ”-u (Organizacji Ruchu Muzycznego) na terenie całej Polski.
Wojnę i okupację spędziła w Warszawie. Od jesieni 1939 roku przez kolejne trzy lata występowała z Kazimierzem i Marią Wiłkomirskimi w Trio Wiłkomirscy-Umińska w SiM-ie i w Kawiarni Woytowicza. W roku 1941 utworzyła swój własny zespół - Kwartet Umińskiej, w którym grali oprócz niej także: Henryk Trzonek, Kazimierz Wiłkomirski i Roman Padlewski. Po odmowie grania na koncercie dla Niemców, w listopadzie 1942 roku, musiała opuścić Warszawę i przez pewien czas ukrywała się na wsi. W tym czasie stworzyła szereg transkrypcji na skrzypce, m. in. 5 Mazurków Karola Szymanowskiego. Prace te zostały zniszczone w Powstaniu Warszawskim. Po powrocie do Warszawy nie mogła już występować publicznie – grała jedynie na zakonspirowanych prywatnych koncertach. Przechodziła także szkolenie sanitarnych służb pomocniczych Armii Krajowej. W jedenastym dniu Powstania Warszawskiego została złapana i przeznaczona na roboty do Niemiec. Podczas transportu, koło Pruszkowa udało jej się uciec. Do końca wojny mieszkała u przyjaciół pod Ostrowcem Świętokrzyskim.
Po zakończeniu wojny nie wróciła do Warszawy. W maju 1945 roku została profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, a od czerwca tego samego roku także kierownikiem Katedry Instrumentów Smyczkowych. W latach 1964-66 była rektorem uczelni, a następnie do roku 1969 pełniła funkcję prorektora. Uczyła także w tamtejszej Podstawowej Szkole Muzycznej i w Liceum Muzycznym. Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną została uhonorowana szeregiem odznaczeń i nagród państwowych. Jej uczniami są między innymi: Kaja Danczowska, Teresa Głąbówna, Jadwiga Kaliszewska, Wiesław Kwaśny, Zdzisław Polonek, Roman Reiner, Ewa Szubra-Jargoń.
Oprócz pracy pedagogicznej i działalności artystycznej zajmowała się edycją utworów skrzypcowych w ramach Narodowego Wydania „Dzieł Wszystkich” Karola Szymanowskiego przygotowanego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne w Krakowie oraz ponad 100 pozycji literatury skrzypcowej – w tymże wydawnictwie. Była członkiem Komitetu Redakcyjnego Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, Poznańskiego Towarzystwa im. Henryka Wieniawskiego, członkiem honorowym Fundacji im. Eugeniusza Ysaye’a w Brukseli, członkiem założycielem Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego, członkiem założycielem i członkiem honorowym Polskiego Stowarzyszenia Artystów Lutników, współzałożycielem i członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków.
Była jurorem w wielu krajowych i międzynarodowych konkursach skrzypcowych: „Praskie Jaro” w Pradze (1949, 1973), im. Margeritte Long i Jacques Tibaud (1960, 1962, 1963), im. J. Sibeliusa w Helsinkach (1965, 1970), im. Paganiniego w Genui (1973), im. J.Sigetti'ego w Budepeszcie (1973), im. Vianna da Motta w Lizbonie (1973), im. Królowej Elżbiety w Brukseli (1971, 1980) i im. H. Wieniawskiego w Poznaniu (skrzypcowy: 1952, 1957, 1962, 1972, lutniczy: 1957, 1962).
Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.