kompozytor, krytyk muzyczny i pedagog; ur. 18 września 1928, Kraków, zm. 3 sierpnia 2015, tamże. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku 8 lat. Po wojnie był prywatnym uczniem wybitnego wirtuoza Wacława Niemczyka (1945-46). W 1947 rozpoczął studia w klasie skrzypiec Eugenii Umińskiej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W 1952 zrezygnował z Wydziału Instrumentalnego i przeniósł się do klasy kompozycji Artura Malawskiego. Wkrótce jednak przerwał studia. Został prywatnym uczniem Stefana Kisielewskiego.

Jednocześnie od 1948 do 1956 grał jako skrzypek w Krakowskiej Orkiestrze Polskiego Radia.

Od 1956 należał do Związku Kompozytorów Polskich (w latach 1971-87 pełnił funkcję prezesa Oddziału Krakowskiego ZKP, w latach 1989-97był członkiem Zarządu Głównego) oraz do Stowarzyszenia Artystycznego „Grupa Krakowska”. Od 1957 współpracował z Polskim Wydawnictwem Muzycznym, od 1984 był redaktorem naukowym Działu Kompozytorzy XX w. w Encyklopedii Muzycznej PWM.

Od tego czasu poświęcał się kompozycji, początkowo głównie muzyce filmowej i teatralnej – jest autorem ilustracji muzycznych do takich filmów, jak Faraon i Matka Joanna od Aniołów w reżyserii Jerzego Kawalerowicza (1965), czy serial telewizyjny Czterej pancerni i pies w reżyserii Konrada Nałęckiego (1965-70), a także publicystyce muzycznej. Od 1962 był recenzentem muzycznym „Dziennika Polskiego” w Krakowie.

Po kilkunastu latach działalności twórczej w 1974 uzyskał formalnie dyplom z kompozycji (z wyróżnieniem) w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w klasie Bogusława Schaeffera. Jako wykładowca był związany z tą muzyczną uczelnią od 1972 (w 1992 otrzymał tytuł profesora), w latach 1993-96 pełnił funkcję prorektora. Ponadto w latach 1973-81 prowadził seminarium „Muzyka w teatrze” na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie.

Jego utwory były wykonywane w wielu krajach, m.in. we Francji, Włoszech, w Holandii, byłej Jugosławii, Grecji i Kanadzie, a w Polsce m.in podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”.

Adam Walaciński za swoją działalność kompozytorską i pedagogiczną otrzymał wiele nagród, m.in. w 1966 – Nagrodę Państwową I stopnia za muzykę do filmu Faraon, w 1976 – Nagrodę miasta Krakowa, w 1981 – Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za działalność pedagogiczną, a w 2003 – Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich.

aktualizacja: sierpień 2015 (ai)

Dwa mazurki à la maniére de Szymanowski na fortepian (1953)

Etiuda fortepianowa (1953)

Pêle-mêle 15 drobnych utworów na fortepian (1955-56)

Composizione „Alfa” na orkiestrę symfoniczną (1958)

Kwartet smyczkowy (1959)

Modyfikacje na altówkę i fortepian (1960)

Rotazione na fortepian (1961)

Inversioni na fortepian (1961)

Intrada dla 7 wykonawców (1962)

Canto tricolore [wersja I] na flet, skrzypce i wibrafon (1962)

Horyzonty na orkiestrę kameralną (1962)

Sequenze per orchestra con flauto concertante (1963)

Liryka sprzed zaśnięcia na sopran, flet i 2 fortepiany (1963)

Introspekcje na klarnet i perkusję (1964)

Concerto da camera na skrzypce i orkiestrę smyczkową (1964)

Fogli Volanti kompozycja graficzna na trio smyczkowe (1965)

Canzona na wiolonczelę solo, fortepian preparowany i taśmę (1966)

Dichromia na flet i fortepian (1967)

Epigramy na zespół kameralny (1967)

Refrains et réflexions na orkiestrę (1969)

Allaloa kompozycja graficzna na fortepian z elektroakustyczną transformacją (1970)

Notturno 70 na 24 instrumenty smyczkowe, 3 flety i perkusję (1970)

Torso na orkiestrę (1971)

On peut écouter... na obój, klarnet i fagot (1971)

Melodiarum zbiór utworów na różne instrumenty solowe (1972-82)

Divertimento interrotto na 13 wykonawców (1974)

Mirofonie na sopran, aktora, klarnet, altówkę, wiolonczelę, harfę i perkusję (1974)

Efemerydy na skrzypce i orkiestrę (1978)

Ariel na flet i klawesyn (1978)

A travers le miroir na 2 flety i 12 instrumentów smyczkowych (1980)

Jeu libre dla 5 wykonawców (1983)

Ballada na flet i fortepian (1986)

Mała muzyka jesienna na obój i trio smyczkowe (1986)

Moments musicaux avec Postlude en hommage à I. S. na 2 fortepiany (1987, 2000)

Drama e burla na orkiestrę symfoniczną (1988)

Valsette à la carte na wiolonczelę i kontrabas (1990)

Canto tricolore [wersja II] na flet, skrzypce i wibrafon (1991)

Pastorale na skrzypce, flet i obój (1992)

Voyage au pays de l’oubli na orkiestrę symfoniczną (1995-)

Fantasia sopra „Ave Maris Stella” na wiolonczelę (1997)

Aria per orchestra (1998)

La Vida es sueño – reminiscencje z Calderona na flet, gitarę i altówkę (1998)

Duo per viola e violoncello (1999)

Serenata na obój i trio smyczkowe (1999)

Girlanda na 8 fletów (1999)

Spirala czasu dla 15 wykonawców (2000)

Un poco di Schubert na orkiestrę smyczkową (2001)

Cinque episodi na trio fortepianowe (2001)

Elegia i toccata na wiolonczelę i fortepian (2001)

Trzy pieśni na sopran, wiolonczelę i fortepian (2001)

Symfonie ogrodów na orkiestrę (2003)

Intermezzo na wiolonczelę solo (2003)

Retrospekcje. Teksty o muzyce XX wieku, Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 2002

Rychlik Józef, Adam Walaciński. Wybrane zagadnienia z twórczości na przykładzie „Liryki sprzed zaśnięcia”, w: Krakowska szkoła kompozytorska 1888-1988 (red. Teresa Malecka), Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 1993

Prywatny uczeń Kisiela, Z Adamem Walacińskim rozmawia Ludwik Erhardt, "Ruch Muzyczny" 2004 nr 9, s.8-10