wiolonczelista, dyrygent, kompozytor i pedagog; ur. 1 września 1900, Moskwa; zm. 7 marca 1995, Warszawa. Studiował w latach 1911-17 w Cesarskim Konserwatorium w Moskwie u Alfreda von Glehna (wiolonczela). Równocześnie pobierał prywatne lekcje u Bolesława Jaworskiego (kompozycja). W latach 1919-23 kontynuował studia w Konserwatorium w Warszawie w klasie kompozycji Romana Statkowskiego i dyrygenturę u Emila Młynarskiego, uzyskując dyplom z wyróżnieniem. Jednocześnie w latach 1919-21 pracował jako wiolonczelista w orkiestrze Opery Warszawskiej. W 1924 został zaangażowany jako pierwszy wiolonczelista w Orkiestrze Filharmonii Łódzkiej. W latach 1925-29 związał się zawodowo z Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. Od 1926 do 1934 był pierwszym wiolonczelistą i dyrygentem Filharmonii Warszawskiej. W latach 1932-34, jako stypendysta Funduszu Kultury, odbył kurs dyrygentury u Hermana Scherchena w Szwajcarii. W latach 1934-39 był dyrektorem Konserwatorium Polskiej Macierzy Szkolnej w Gdańsku.
Okres okupacji spędził w Warszawie. Po wojnie, w latach 1945-47 był rektorem i profesorem dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Od 1947 do 1952 pełnił funkcję dyrektora i pierwszego dyrygenta Państwowej Filharmonii i Opery we Wrocławiu, będąc jednocześnie profesorem dyrygentury, a w latach 1950-52 dziekanem Wydziału I Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1952-57 był dyrektorem Państwowej Opery i Filharmonii w Gdańsku oraz profesorem Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Od 1957 działał ponownie we Wrocławiu: od 1961 jako dyrektor artystyczny i dyrygent Państwowej Opery oraz w latach 1961-63 jako dyrygent Filharmonii Wrocławskiej. Od 1963 mieszkał w Warszawie, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Kameralistyki Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, a w latach 1970-74 – prezesa Zarządu Głównego SPAM.
Kazimierz Wiłkomirski jest laureatem wielu nagród i odznaczeń państwowych, m.in. otrzymał dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy I i II klasy, Medal Komisji Edukacji Narodowej, dwukrotnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki.
Dwa preludia na wiolonczelę i fortepian (1918)
Scherzo na wiolonczelę i fortepian (1918)
Ballada na wiolonczelę i fortepian (1918)
Sonata na skrzypce i fortepian (1919)
Sonata na fortepian (1920)
Symfonia (1922)
Requiem na głosy solowe, chór i orkiestrę (1923)
Poemat na wiolonczelę i fortepian (1924)
Ballada na skrzypce i fortepian (1926)
Jungfrau poemat symfoniczny - recytacyjny na głos i orkiestrę (1930)
Msza na głosy solowe, chór i organy (1937)
Kwartet smyczkowy (1942)
Aria na wiolonczelę i fortepian (1943)
Suita kaszubska na orkiestrę dętą (1946)
Prorok kantata na baryton solo i orkiestrę (1950)
Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę (1950)
Dwanaście etiud na wiolonczelę solo (1950)
Kantata wrocławska na sopran, chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną (1951)
Cztery utwory (pedagogiczne) na wiolonczelę i fortepian (1952)
Kantata gdańska na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1955)
Kantata o św. Jacku na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1957)
Kwartet na 4 wiolonczele (1961)
Wołanie moje na głos z fortepianem (1962)