kompozytor i pedagog; ur. 30 lipca 1922, Lwów; zm. 11 października 1999, Warszawa. W latach 1946-51 studiował teorię i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego i grę na altówce w klasie Mieczysława Szaleskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi.

Od 1948 do 1957 udzielał się jako altowiolista, m.in. grał w orkiestrze Polskiego Zespołu Tańca (1955-57). Od 1954 uczył w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie, a w latach 1979-88 i następnie od 1993 wykładał w tamtejszej Akademii Muzycznej.

Zbigniew Wiszniewski za swoją twórczość kompozytorską otrzymał takie nagrody, jak m.in. w 1959 – nagrodę RAI na Międzynarodowym Konkursie Prix Italia w Sorrento za operę radiową Neffru (1958-59), w 1969 – I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967).

Oprócz działalności pedagogicznej zajmował się także upowszechnianiem polskiej kultury muzycznej. W latach 1957-66 i 1968-85 był redaktorem muzycznym w Teatrze Polskiego Radia w Warszawie, a od 1957 do 1962 współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia.

W latach 1966-68 pracował jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Söhne w Moguncji, gdzie współuczestniczył też w redagowaniu tomów uzupełniających Riemann Musiklexikon.

Od 1982 do 1984 pełnił funkcję redaktora naczelnego w czasopiśmie „Poradnik Muzyczny”.

Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników oraz członkiem władz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Napisał pracę teoretyczną O kryteriach ocen instrumentów lutnicznych.

Zbiginew Wiśniewski został w 1972 roku uhonorowany nagrodą „Złoty Mikrofon” za wybitne osiągnięcia twórcze na antenie Polskiego Radia oraz Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci.

aktualizacja: 2003 (Zespół POLMIC)

Kwartet smyczkowy nr 1 (1952)

Neffru opera radiowa (1958-59)

Ad hominem balet na chór mieszany i orkiestrę (1962)

Trio na obój, harfę i altówkę (1963)

Sonata na skrzypce solo (1963)

Tre pezzi della tradizione na chór mieszany i orkiestrę (1964)

Tristia quattro pezzi da camera na 8 instrumentów (1965)

Tre intermezzi per arpa sola (1965)

Kammermusik Nr 1 na obój, obój d’amore, rożek angielski i fagot (1965-67)

Kammermusik Nr 2 na 10 instrumentów (1966)

Kammermusik Nr 3 (Kadenzen für Schlagzeug) na perkusję (1966)

Duo per flauto e viola (1966)

Triptychon na orkiestrę (1967)

Genesis oratorium telewizyjne na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967)

Konzert für Klarinette und Streicher (1968-70)

Bracia oratorium telewizyjne na aktora, chór męski i orkiestrę (1970-72)

Sichel versäumter Stunden kantata na chór i orkiestrę (1971)

Pater noster opera radiowa (1971-74)

Quartetto per flauto, corno, pianoforte e contrabbasso (1972)

Kammermusik nr 4 na 10 instrumentów (1972-73)

Ad If opera radiowa (1973)

Sonata per violoncello solo (1977)

Duo für Flöte und Horn (1977)

Duo für Basstuba und Schlagzeug (1981)

Duo für Altsaxophon und Marimba (1982)

Kwartet na 4 skrzypiec (1982)

Rhapsodia für Violine und Harfe (1982)

Duo für Altsaxophon und Violoncello (1983)

Kwintet na obój, fagot, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1984)

Duo für Akkordeon und Gitarre (1984)

Trio für Altsaxophon in Es, Akkordeon und Schlagzeug (1985)

Duo für Trompete und Basstuba (1985)

Ballada na mandolinę i harfę celtycką (1985)

Für Cembalo (1985)

Für Orgel (1986)

Sinfonia da camera na smyczki (1987)

Koncert skrzypcowy (1987)

Trio für Viola d’amore, Akkordeon und Orgel (1987)

Trigonos na 2 akordeony i organy (1987)

Kwartet na lutnię, perkusję, pomort i krzywułę (1987)

Concertante na obój, klawesyn i smyczki (1987)

Ballade de Villon de la Grosse Margot na baryton, chór i 5 instrumentów (1988)

Duo für 2 Violoncelli (1988)

Pro organo (1988)

Trio für Flöte, Cembalo und Violoncell (1988)

Koncert podwójny na trąbkę, akordeon i orkiestrę (1989)

Sonata na obój solo (1989)

Duo na akordeon i puzon (1990)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1990)

Kanon na chór i instrumenty (1992)

Sonata na violę d’amore (1992)