dyrygent i pedagog; ur. 2 lipca 1911, Warszawa; zm. 12 maja 1985, Warszawa. Początkowo uczył się gry na skrzypcach w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, następnie – od 1929 – gry na fortepianie i waltorni oraz teorii w Konserwatorium Warszawskim. W 1932 wyjechał na studia uzupełniające do Pragi, gdzie kształcił się pod kierunkiem Jaroslava Křički (kompozycja) i Metoda Doležila (dyrygentura). Uczęszczał także na kurs specjalny dyrygentury prowadzony przez Václava Talicha. Po trzech latach powrócił do kraju i od 1936 do 1939 kontynuował studia kompozytorskie w klasie Piotra Rytla oraz dyrygentury u Waleriana Bierdiajewa w Konserwatorium Warszawskim, uzyskując dyplom z odznaczeniem.
W czasie II wojny światowej zarabiał grając w orkiestrze nocnego lokalu „Adria” w Warszawie. Po wojnie zorganizował i przez pewien czas prowadził orkiestrę symfoniczną przy Milicji Obywatelskiej w Otwocku pod Warszawą. Był też nauczycielem dyrygentury w Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego w Warszawie. Następnie przeniósł się do Gdańska i w latach 1946-50 pełnił funkcję pierwszego dyrygenta Filharmonii Bałtyckiej, a od 1947 także wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Od 1947 do 1949 był jednocześnie kierownikiem muzycznym Rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku. W 1950 został kierownikiem artystycznym i pierwszym dyrygentem Państwowej Filharmonii w Łodzi oraz pedagogiem łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Od 1951 zajmował analogiczne stanowiska w Państwowej Filharmonii w Krakowie, od 1953 również w tamtejszej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1955-58 był kierownikiem artystycznym i pierwszym dyrygentem w Filharmonii Narodowej w Warszawie (doprowadził do pierwszego wielkiego tournée jej orkiestry do Anglii, Belgii i RFN) oraz wykładał dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i Poznaniu. Od 1959 wykładał dyrygenturę także w Łodzi, gdzie pełnił jednocześnie obowiązki dyrygenta Państwowej Operetki.
W 1960 Bohdan Wodiczko został dyrygentem orkiestry Filharmonii w Reykjaviku – przygotował z nią m.in. dzieła Stanisława Moniuszki, Fryderyka Chopina i Mieczysława Karłowicza oraz przyczynił się do realizacji transmisji radiowej całej opery Halka Stanisława Moniuszki. W latach 1961-65 sprawował funkcję dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Opery Warszawskiej. Pierwszą premierą przygotowaną przez Wodiczkę w styczniu 1962 był Król Edyp Igora Strawińskiego w inscenizacji Konrada Swinarskiego. Zrealizował także m.in. Persefonę, Orfeusza i Święto wiosny Strawińskiego, Don Carlosa Giuseppe Verdiego, Straszny dwór Stanisława Moniuszki, Kawalera srebrnej róży Richarda Straussa, Zamek księcia Sinobrodego Beli Bartóka, Więźnia Luigi Dallapiccoli, Czerwony płaszcz Luigi Nono. W latach 1965-68 był ponownie dyrygentem Filharmonii w Reykjaviku. W 1968 został dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. Od 1972 do 1978 pracował na stanowisku profesora w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od sierpnia 1977 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi, a od kwietnia do czerwca 1979 sprawował tylko funkcję kierownika artystycznego tej sceny. W ostatnich latach życia sporadycznie stawał za pulpitem dyrygenckim oraz nagrał w Helsinkach Iberię Claude’a Debussy’ego i z towarzyszeniem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia Harnasie Karola Szymanowskiego.
Bohdan Wodiczko w 1968 otrzymał od Prezydenta Islandii Order of the Falcon, w 1975 został laureatem Nagrody Związku Kompozytorów Polskich.