kompozytor, pianista i pedagog; ur. 5 grudnia 1899, Dunajowce na Podolu; zm. 11 lipca 1980, Katowice. Pochodził z rodziny o długich tradycjach muzycznych: jego ojciec Michał i dziadek Mikołaj byli organistami; udzielali mu pierwszych lekcji gry na fortepianie i organach. W latach 1913-15 uczył się gry na fortepianie w szkole muzycznej pod kierunkiem Nowackiej i Hanickiego, w latach 1916-17 u Aleksandra Wielhorskiego w Kamieńcu Podolskim. Studia uniwersyteckie odbył w Kijowie (doktorat z zakresu filologii słowiańskiej) oraz Warszawie (matematyka i prawo). W latach 1920-24 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego oraz kompozycję pod kierunkiem Felicjana Szopskiego i Witolda Maliszewskiego. Studia kompozytorskie kontynuował od 1929 do 1932 u Nadii Boulanger w Paryżu.

W 1924 rozpoczął stałą działalność koncertową jako pianista w kraju i za granicą – grał we Francji, Czechosłowacji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, we Włoszech, w krajach nadbałtyckich, Holandii, Anglii i Stanach Zjednoczonych. Jednocześnie zajmował się pracą pedagogiczną – w latach 1924-39 był profesorem gry na fortepianie i teorii w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.

W 1927 uczestniczył w I Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, na którym zdobył wyróżnienie, w 1932 otrzymał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Kronenberga za Koncert fortepianowy, Złoty Medal za balet Powrót na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu (1937).

Podczas II wojny światowej prowadził kawiarnię "Salon Sztuki” przy Nowym Świecie 27 w Warszawie, gdzie urządzał koncerty muzyki kameralnej i solistycznej, pomagając w ten sposób wielu osobom znajdującym się bez środków do życia i jednocześnie prowadząc działalność konspiracyjną. Za to w 1943 Bolesław Woytowicz został aresztowany przez hitlerowców i siedział miesiąc w Pawiaku. W kawiarni występowali: Eugenia Umińska, Irena Dubiska, Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Zbigniew Drzewiecki, Paweł Lewiecki, Ewa Bandrowska-Turska, Wiktoria Calma, Ada Sari, Adam Didur i inni. Grano tu m.in. sonaty fortepianowe Ludwiga van Beethovena, kwartety Antonína Dvořáka, Grażyny Bacewicz, Romana Palestra, Kazimierza Wiłkomirskiego, samego Bolesława Woytowicza, a także utwory Stefana Kisielewskiego i Witolda Lutosławskiego. Odważną działalność Bolesława Woytowicza niejednokrotnie opisywali jego koledzy na stronach swoich wspomnień.  

Po zakończeniu wojny Bolesław Woytowicz kontynuował działalność artystyczną głównie w Katowicach, Krakowie i Warszawie.

Jako kompozytor został laureatem Nagrody Państwowej I stopnia za II Symfonię "Warszawską" (1948), I nagrody Festiwalu Muzyki Polskiej w 1951 za kantatę Prorok, I nagrody tego samego Festiwalu w 1956 za Kwartet smyczkowy nr 2.

Od 1945 do 1975 prowadził klasę fortepianu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, ponadto pełnił funkcje rektora (1946), dziekana Wydziału Teorii i Kompozycji, kierownika katedry fortepianu (1962–1963). Uczył kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1958-61). W latach 1963-79 prowadził także klasy kompozycji i fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, do 1969 roku pełniąc funkcję kierownika I katedry Fortepianu. Jego wychowankami byli pianiści – Urszula Mitręga, Zofia Owińska, Irena Protasiewicz, Monika Sikora-Wojtacha, Maria Szraiber i Zbigniew Śliwiński oraz kompozytorzy – Tadeusz Baird, Wojciech Kilar, Witold Szalonek, Józef Świder, Romuald Twardowski, Piotr Paweł Koprowski. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów pianistycznych – w Warszawie (m.in. Konkurs Chopinowski), Bolzano, Montrealu, Budapeszcie, Paryżu i Rio de Janeiro.

Należał do Związku Kompozytorów Polskich, w którym pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego (1939 i 1945), wiceprezesa (1951–1954), kilkakrotnie był wybierany na członka Zarządu Głównego. Zasiadał w gremium Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki, Rady Programowej wydawnictw na fortepian PWM, Rady Naukowej Towarzystwa im. Fryderyka Chopina. Był autorem ministerialnych programów nauczania w wyższych szkołach muzycznych.

Poświęcał też czas na prace edytorskie: temu wybitnemu kompozytorowi i pianiście zawdzięczamy przygotowanie do wydania szeregu utworów fortepianowych, m.in. Ludwiga van Beethovena, Claude’a Debussy’ego, Edvarda Griega, Isaaca Albéniza i Franza Liszta.

Uhonorowano go wieloma prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami: Państwową Nagrodą Muzyczną za całokształt pracy w dziecinie muzyki (1937), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1937), Orderem Sztandaru Pracy II i I klasy (1949 i 1955), Państwową Nagrodą Artystyczną I stopnia (zespołowa) w dziale muzyki za przygotowanie kandydatów do Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie (1950), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, dwukrotnie Nagrodą ZKP (w 1958 za całokształt twórczości oraz w 1980 za zasługi dla polskiego życia muzycznego w czasie okupacji hitlerowskiej), dwukrotnie Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1965), Medalem 100-lecia Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego (1970).

• Dwa mazurki na fortepian (1928)
• Wariacje na fortepian (1928)
• Dwanaście pieśni na głos z fortepianem (1928-30)
• Fantazja na skrzypce i fortepian (1929)
• Sonata na fortepian (1929)
• Trzy tańce na fortepian (1930)
• Trio na flet, klarnet i fagot (1930)
• L’enfant va dormir, kołysanka na sopran, flet, fagot i harfę (1930)
• Oberek na fortepian (1930)
• Mała kantata dziecięca na pochwałę Bozi i słońca na 3-głosowy chór dziecięcy a cappella (1931)
• Kwartet smyczkowy nr 1 (1932)
• Koncert fortepianowy (1932)
• Suita koncertowa na orkiestrę (1933)
• Dwa tańce polskie na głos, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1933)
• Żałobny poemat „Pamięci marszałka Piłsudskiego” na wielką orkiestrę symfoniczną (1935)
• Concertino na małą orkiestrę symfoniczną (1936)
• Powrót, balet (1937)
• Symfonia nr 1, 20 wariacji w formie symfonii (1938)
• Symfonia nr 2 „Warszawska” (1945)
• Recitativo na skrzypce lub wiolonczelę i organy (1946)
• Recitativo e arietta na fortepian (1947)
• Dwanaście etiud na fortepian (1948)
• Kantata na pochwałę pracy na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę (1948)
• Sześć szkiców symfonicznych na wielką orkiestrę symfoniczną (1949)
• Nasza pieśń [wersja I] na chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1950)
• Nasza pieśń [wersja II] na chór mieszany (1950)
• Nasza pieśń [wersja III] na głos i fortepian (1950)
• Prorok, kantata na bas, chór żeński, chór męski i orkiestrę symfoniczną (1950)
• Pokój [wersja I], pieśń na głos i fortepian (1951)
• Pokój [wersja II], pieśń na chór mieszany a cappella (1951)
• Pokój [wersja III], pieśń na chór mieszany i fortepian (1951)
• Sonata na flet i fortepian (1952)
• Kwartet smyczkowy nr 2 (1953)
• Trzy ludowe pieśni śląskie na chór mieszany (1955)
• Lamento [wersja I], wokaliza na sopran, klarnet i fortepian (1957)
• The Great Fugue na kwartet smyczkowy i dwa zespoły smyczkowe (1958)
• Lamento [wersja II], wokaliza na sopran i orkiestrę symfoniczną (1959)
• Dziesięć etiud na fortepian (1960)
• Symfonia nr 3 „Piano concertante” na fortepian i orkiestrę (1963)
• Miniatura [wersja I] na skrzypce i fortepian (1966)
• Miniatura [wersja II] na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1966)
• Mała sonata na fortepian (1977)
• De profundis na głos i organy (1977)