pianista i pedagog; ur. 9 czerwca 1924, Chorzów; zm. 17 października 1992, Katowice. W 1933 rozpoczął naukę gry na fortepianie w klasie Władysławy Markiewiczówny w Śląskim Konserwatorium Muzycznym w Katowicach. Równolegle uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Odrowążów w Chorzowie. Naukę przerwał mu wybuch II wojny światowej. Okres okupacji spędził w Krakowie – tu grał w kawiarni Domu Plastyków oraz w mieszkaniach prywatnych. W 1945 powrócił do Katowic. W maju tego samego roku wystąpił po raz pierwszy publicznie z towarzyszeniem Orkiestry Polskiego Radia w Katowicach pod dyrekcją Witolda Rowickiego, a także wziął udział w audycji radiowej poświęconej Karolowi Szymanowskiemu. W 1946 otrzymał świadectwo dojrzałości w Liceum Muzycznym w Katowicach i rozpoczął studia z zakresu gry na fortepianie pod kierunkiem Władysławy Markiewiczówny w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Ukończył je w 1947 uzyskując dyplom z najwyższym odznaczeniem. Od 1948 do 1949 kontynuował studia pianistyczne w Paryżu u Waltera Giesekinga oraz korzystał z prywatnych konsultacji Alfreda Cortota. Po powrocie do kraju przez pewien czas pozostawał pod opieką pedagogiczną Zbigniewa Drzewieckiego i Jana Ekiera.
W 1949 Tadeusz Żmudziński został laureatem XII nagrody na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, zaś w 1952 zdobył II nagrodę na II Festiwalu Muzyki Polskiej w Warszawie. Występował do końca życia, dając każdego roku kilkadziesiąt koncertów. Grał z takimi orkiestrami, jak Orkiestra Filharmonii Narodowej, Orkiestra Filharmonii Śląskiej, Orkiestra Filharmonii Łódzkiej, Orkiestra Filharmonii Krakowskiej, Orkiestra Filharmonii Pomorskiej, Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej, Orkiestra Filharmonii Bałtyckiej, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestra Polskiego Radia w Krakowie, Orkiestra Filharmonii w Cluj. Koncertował w Polsce oraz za granicą – Austria, Szwajcaria, Węgry, Czechosłowacja, Niemcy, Belgia, Holandia, Francja, Hiszpania, Włochy, Jugosławia, Grecja, Rumunia, Bułgaria, Rosja, Finlandia, Szwecja, Norwegia, Dania, Islandia, Stany Zjednoczone, Kuba, Urugwaj, Argentyna, Nigeria i Chiny.
Repertuar artysty obejmował utwory od baroku do współczesności (dokonał prawykonań m.in. Wierszy na fortepian i orkiestrę symfoniczną oraz Koncertu fortepianowego Bolesława Szabelskiego, Koncertu fortepianowego Roberta Nesslera, Koncertu fortepianowego Krzysztofa Meyera). Najbardziej był jednak ceniony zarówno przez krytyków ,jak i publiczność, za interpretacje dzieł Johannesa Brahmsa i Karola Szymanowskiego.
Tadeusz Żmudziński pracę pedagogiczną rozpoczął w 1945 w Konserwatorium w Katowicach. Od 1961 prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, od 1973 również w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. W 1985 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego absolwentami byli m.in.: Romana Podsadecka, Andrzej Pikul, Maria Nowosad, Michał Korzistka, Mariola Cieniawa, Marta Peter. Brał udział w pracach jury wielu konkursów, w tym im. Alessandro Casagrande w Terni (1975, 1976), im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1975, 1980, 1985, 1990), im. Karola Szymanowskiego w Łodzi (1983), im. Ferruccio Busoniego w Bolzano (1984).
Zajmował się także działalnością społeczną – był prezesem Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego, członkiem Zarządu Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, członkiem Narodowej Rady Kultury i Rady Muzyki.
Tadeusz Żmudziński został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977). Za propagowanie kultury polskiej za granicą otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki oraz Nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych.