kompozytor, muzykolog, krytyk muzyczny, pedagog, taternik i alpinista; ur. 14 lutego 1916, Zakopane; zm. 18 sierpnia 1957, Alpy. W latach 1934-39 odbył studia w zakresie filozofii i muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim. Kompozycję studiował początkowo w Toruniu, następnie w Konserwatorium Warszawskim w klasie Kazimierza Sikorskiego (dyplom w 1937). W 1947 uzupełniał studia kompozytorskie pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu.

W czasie II wojny światowej był członkiem ruchu oporu, brał udział w Powstaniu Warszawskim pod pseudonimem Jerzy Koryciński jako podporucznik batalionu AK „Odwet”.

Od 1945 do 1949 pracował na stanowisku profesora Konserwatorium Muzycznego w Łodzi. Od 1948 mieszkał w Warszawie, gdzie w 1950 został profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (instrumentacja, seminarium krytyki muzycznej).
W latach 1945-52 rozwijał ożywioną działalność jako krytyk, pisał recenzje z koncertów i przedstawień operowych, początkowo w „Ruchu Muzycznym”, później był stałym recenzentem „Expressu Wieczornego” (od 1948), „Kuźnicy” (w latach 1949-50) i „Nowej Kultury” (od 1950).

Taternictwo uprawiał od 1932, a już od 1935 zaliczał się do czołowych taterników i dokonał wielu pierwszych przejść. Swoje wyprawy opisywał w różnych czasopismach, m.in. w artykułach W poszukiwaniu Małej Kapałkowej („Taternik” 1935 nr 5), Na wschodniej ścianie Łomnicy („Taternik” 1938 nr 3), Skalne lato („Twórczość” 1957 nr 10-11). Brał udział w wielu wyprawach ratunkowych zarówno po polskiej, jak i po słowackiej stronie Tatr, o których potem pisał w czasopismach i książkach: Niebieski krzyż (Warszawa 1946), Sygnały ze skalnych ścian (Warszawa 1954), Tragedie tatrzańskie (Warszawa 1956). Od 1936 równocześnie z taternictwem uprawiał alpinizm, stając się szybko jednym z czołowych polskich alpinistów. Z wypraw, w których uczestniczył, napisał wiele wspomnień i reportaży m.in. w „Taterniku”, a także książkę – Wędrówki alpejskie (Warszawa 1939). Zginął tragicznie w lawinie lodowej na stokach Mont Blanc du Tacul podczas poszukiwania zaginionych towarzyszy.

Wawrzyniec Żuławski w latach 1939-45 i 1949-51 był członkiem Zarządu, a od 1956 prezesem Klubu Wysokogórskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, w latach 1954-56 przewodniczącym Sekcji Alpinizmu Zarządu Głównego PTTK. Ponadto od 1951 do 1953 pełnił funkcję sekretarza Związku Kompozytorów Polskich oraz był członkiem Rady Kultury, od maja 1956 prezesem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Został odznaczony Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956) oraz pośmiertnie Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Uwertura koncertowa (1938)

Partita na fortepian (1941)

Concertino na skrzypce i orkiestrę smyczkową (1942)

Preludium i fuga podwójna na kwartet smyczkowy (1942)

Kwintet fortepianowy (1943)

Cztery kolędy polskie [wersja I] na małą orkiestrę symfoniczną (1947)

Cztery kolędy polskie [wersja II] na dwa fortepiany (1947)

Aria con variazioni na flet, klarnet i fagot (1950)

Trzy utwory fortepianowe (1950)

Trio fortepianowe (1950)

Cztery mazurki na fortepian (1952)

Sonata na skrzypce i fortepian (1952)

Suita hiszpańska na orkiestrę (1953-57)

Chodź z nami w góry na głos i fortepian (1954)

Sonatina na fortepian (1954)

Pójdziemy w góry, w góry, przyjacielu na głos i fortepian (1954)

Wierchowe nuty na chór mieszany i skrzypce solo (1955)

Kowalska-Zając Ewa, Żuławski Wawrzyniec Jerzy, w: Łódzkie środowisko kompozytorskie 1945-2000, Akademia Muzyczna w Łodzi, Łódź 2001