pianista i kompozytor; ur. 12 października 1963, Kraków. W 1988 ukończył Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował w klasie fortepianu Tadeusza Żmudzińskiego. Uczestniczył w mistrzowskich kursach interpretacji prowadzonych przez Wiktora Mierżanowa, Włodzimierza Obidowicza, Michaela Lewina, Jerome Lowenthala i Johanna Sonnleitnera (klawesyn). W latach 1990-91 był stypendystą Fundacji Fulbrighta i studiował grę na fortepianie w The Boston Conservatory of Music w Stanach Zjednoczonych pod kierunkiem Janice Weber.

W 1987 został laureatem Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku. Koncertował jako solista (m.in. z Orkiestrą Polskiego Radia w Krakowie, Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej, Capellą Cracoviensis, Toruńską Orkiestrą Kameralną) oraz jako kameralista z Kwartetem Olgi Szwajgier, którego jest członkiem, a także z Gwendolin Bradley, Jadwigą Gadulanką, Andrzejem Hiolskim i Jeffreyem Nadelem w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Austrii i na Ukrainie. Brał udział w wielu festiwalach, m.in. Poznańskiej Wiośnie Muzycznej, Dniach Muzyki Kompozytorów Krakowskich, Muzyka w Starym Krakowie, Audio-Art w Krakowie, Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie, Konfrontacjach Chopinowskich w Antoninie, Fest der Kontinente w Berlinie, Visiting Artist Series w Berklee College of Music. W repertuarze pianisty znajdują się utwory solowe i kameralne Johanna Sebastiana Bacha, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Josepha Haydna, Fryderyka Chopina, Ferenca Liszta, Carola Marii von Webera, Johannesa Brahmsa, Richarda Straussa, Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela, Karola Szymanowskiego, Sergiusza Prokofiewa, George’a Gershwina oraz kompozytorów współczesnych: Marka Stachowskiego, Krystyny Moszumańskiej-Nazar, Richarda Boulangera, Lindsay Davidsona, Bogusława Schaeffera, Constantina Regameya, Krzysztofa Pendereckiego, Piotra Lacherta, Krzysztofa Meyera, Jerzego Kaszyckiego, Witolda Lutosławskiego, Jukki Tiensuu, Klarenza Barlowa, Andrzeja Nikodemowicza, Juliusza Łuciuka, Edwarda Bogusławskiego, Romana Haubenstocka-Ramatiego, Johna Cage’a.

Dokonał nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji Polskiej oraz Polskich Nagrań.

Sławomir Zubrzycki od 1988 prowadzi klasę fortepianu w Państwowym Liceum Muzycznym w Krakowie. Ponadto był jurorem III Międzynarodowego Festiwalu utworów dziecięcych i młodzieżowych im. Janiny Garści w Krakowie oraz Konkursu dla Młodych Instrumentalistów i Multiinstrumentalistów w Krakowie. W 1995 prowadził cykl wykładów o instrumentach muzycznych w Programie 1 Telewizji Polskiej. W 2005 i 2007 był wykładowcą-solistą Międzynarodowej Akademii Muzyki Nowej i Audio-Art w Seefeld w Austrii. Prowadzi klasę fortepianu w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Krakowie.

Jako kompozytor napisał muzykę do programów: Wszystko gra (TVP1, 1995), Nasza Klasa (TVP1, 1996), Domowe Abecadło (TVP1, 1997), Wszystko dla mamy (TVP1, 1999), Bzik kontrolowany (TVP3, 2002). W latach 1997-99 był reżyserem muzycznym i autorem muzyki do polskiej wersji programu Ulica sezamkowa.

W 2006 Sławomir Zubrzycki dokonał ostatecznej redakcji i zinstrumentował na kwartet instrumentów (fortepian, skrzypce, wiolonczela i klarnet) Suitę krakowską – cykl utworów skomponowanych wspólnie z Andrzejem Zaryckim. Suita jest fantazją na tematy krakowskie, nawiązuje do charakterystycznego brzmienia muzyki znanej z krakowskich scen teatralnych, piosenki artystycznej, szczególnie związanej z krakowską „Piwnicą pod Baranami”. Jest to rodzaj artystycznego opracowania kompozycji różnych autorów. Poszczególne części suity noszą tytuły utworów oryginalnych. Te najbardziej rozpoznawalne: Ta nasza młodość, Chwalmy Pana, Skrzypek Hercowicz, Sur le pont d'Avignon, Cichosza, stały się już ikoną specyficznego stylu krakowskiego. Inne, mniej znane, wpisują się w klimat krakowskiej muzycznej bohemy.

Wieloletnie zainteresowanie konstrukcją instrumentów muzycznych oprócz cyklu wykładów telewizyjnych skłoniło również Zubrzyckiego do zbudowania kopii klawikordu Johanna Sielbermana z 1775 roku. Instrument uznawany za protoplastę fortepianu charakteryzujący się niezwykłą ekspresją powstał w prywatnej pracowni w 1994.

W 2009 Zubrzycki natrafił na ślad osobliwego instrumentu, prawie zupełnie nieznanego i zapomnianego, który zaprojektował Leonardo da Vinci. Szkice i rysunki, opisane charakterystycznym dla Leonarda pismem lustrzanym, znajdują się w Codice Atlantico, największym, bo liczącym ponad tysiąc kart, zbiorze jego notatek z lat 1489-1492. Instrument nazwany "Viola Organista" nigdy nie został zbudowany przez twórcę, a w jego ponad pięćsetletniej historii znane są próby budowy pojedynczych egzemplarzy, które jednak nie zyskały akceptacji muzyków w ich czasie. Zaintrygowany faktami z przeszłości Zubrzycki zbudował w latach 2009-2013 własną wersję konstrukcji Leonarda da Vinci, nawiązując również do innych instrumentów z lat 1575-1625. Premierowe recitale violi organista (w Krakowie na Międzynarodowym Festiwalu Pianistycznym Królewskiego Miasta Krakowa – 18 października 2013 i Festiwalu Conrada – 21 października 2013) były ogromnym sukcesem artystycznym i medialnym. Materiał filmowy z pierwszego koncertu violi obejrzało w serwisie Youtube ponad 2,5 mln osób. Informacje o powstaniu instrumentu pojawiły się w najpoczytniejszych mediach światowych, m.in. BBC, CNN, The Telegraph, The Huffington Post, Arte.It, France 24, Quest France, Deutche Radio Kultur, Corierre della sera, MSN, Oman Daily Observer, Hindustan Times, Taipei Times, Sydney Morning. W 2014 roku wystąpił w ramach europejskiego tournée z recitalami na violi organista, m.in. na: Mänttä Music Festival (Finlandia), Stockholm Early Music Festival (Szwecja), Ghent Festival of Flanders (Belgia), Kotor Art Festival (Czarnogóra), Wratislavia Cantans oraz koncertach w Polsce, Niemczech, Włoszech, oraz Turcji.  

W roku 2021 Zubrzycki zbudował drugi instrument, który jest rezultatem dalszych badań, a jego konstrukcja daje nowe możliwości wyrazowe i interpretacyjne.

Historii violi organista poświęcona jest książka z filmem DVD Sławomira Zubrzyckiego i Magdaleny Zubrzyckiej Leonardo da Vinci. Historia pewnego instrumentu (Wydawnictwo Astraia, 2021).

aktualizacja: 2014 (Zespół POLMIC), 2022 (wa)

Strona internetowa artysty: http://www.violaorganista.com/ 

Nadzuchy na głos i fortepian do tekstu Olgii Szwajgier (1992)

Sen i drzemka na głos i fortepian do tekstu Teofila Lenartowicza (1993)

Scherzo Sezamkowe na fortepian, skrzypce, fagot i trąbkę (1997)

Sonaturus II na altówkę, wiolonczelę, fortepian, róg i taśmę (2000)

Życiorys I na sopran, fortepian, kontrabas i instrumenty perkusyjne (2000)

Życiorys II na sopran, kontrabas i fortepian (2000)

Obcy na fortepian solo (2000)

Karpaty na czterech wykonawców (2002)

Dwa Audiopreludia na fortepian solo (2005)

Suita krakowska na kwartet (fortepian, skrzypce, wiolonczela i klarnet) (2006)

Suita sarmacka na violę organista (2014)