Poznańska Wiosna Muzyczna - Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej

Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” pierwszy raz odbył się w 1961 roku z inicjatywy Tadeusza Szeligowskiego i Floriana Dąbrowskiego. Został zorganizowany w ramach II Wielkopolskiego Festiwalu Kulturalnego i prezentował przede wszystkim twórczość kompozytorów poznańskich.
Po śmierci Szeligowskiego organizacją festiwalu zajął się jego uczeń, kompozytor Florian Dąbrowski. Za jego kierownictwa „Poznańska Wiosna” zyskała rangę imprezy ogólnopolskiej - edycja w 1964 roku nosiła już podtytuł Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej. Podczas koncertów festiwalowych prezentowano utwory kompozytorów z całego kraju, niezależnie od uprawianego przez nich stylu i stosowanej techniki, w tym kompozycje uznanych artystów - Witolda Lutosławskiego, Tadeusza Bairda, Grażyny Bacewicz, Kazimierza Serockiego oraz wyróżniających się kompozytorów młodego pokolenia - Henryka Mikołaja Góreckiego, Krzysztofa Pendereckiego i Wojciecha Kilara.
W 1970 roku, dzięki staraniom Alojzego Andrzeja Łuczaka, kolejnego dyrektora festiwaku, dokonała się instytucjonalizacja "Poznańskiej Wiosny Muzycznej" - pieczę organizacyjną i artystyczną objęła nad nią Filharmonia Poznańska, a oficjalny protektorat sprawował Zarząd Główny Związku Kompozytorów Polskich i Ministerstwo Kultury i Sztuki. Sformowano też Komitet Organizacyjny i Komisję Repertuarową, a także opracowano szczegółowy regulamin festiwalu, który dopuszczał do programu utwory kompozytorów polskich, napisane w ciągu kilku lat poprzedzających festiwal. W praktyce do programu trafiało wiele nowych utworów kompozytorów z całego kraju, a kompozycje obce oraz awangardowe, muzykę elektroniczną i elektroakustyczną prezentowano w ramach imprez towarzyszących.
W połowie lat 70-tych „Poznańska Wiosna Muzyczna” przeżywała swoje apogeum. U kompozytorów zamawiano nowe utwory, zapraszano wykonawców z zagranicy, w programach pojawiały się większe formy, takie jak oratoryjno-kantatowe, opery i balety. Do Poznania przyjeżdżali najwybitniejsi polscy kompozytorzy: Witold Lutosławski, Tadeusz Baird, Kazimierz Serocki. Dla podkreślenia wysokiego poziomu wykonawczego do 1981 roku corocznie przyznawano też nagrody dla najlepszych wykonawców festiwalu - solistów i zespołów.
Z początkiem lat 80-tych zainteresowanie festiwalem osłabło. Przyczyn tego stanu należy szukać w niekorzystnej sytuacji polityczno-gospodarczej kraju, a także w poziomie samej muzyki. Organizatorzy często zmagali się z brakiem środków finansowych. Brak szerszej reklamy oraz częste zmiany kierownictwa imprezy sprawiły, że „Poznańska Wiosna Muzyczna” zaczęła tracić swój profil oraz publiczność. W latach 90-tych nie polepszyły się jej możliwości organizacyjne i sytuacja samej muzyki. W 1995 roku zapadła decyzja o przekształceniu festiwalu w biennale. W latach 1995, 1997 i 1999 zamiast "Poznańskiej Wiosny" odbyły się imprezy lokalne pod nazwą Dni Kompozytorów Poznańskich.
W 1999 roku nowy szef festiwalu (sprawujący tę funkcję do dziś wraz z kompozytorem Krzysztofem Meyerem odpowiedzialnym za repertuar) - muzykolog Maciej Jabłoński - postanowił zmienić jego profil. W programie festiwalu znalazły się prawykonania utworów polskich kompozytorów, niektóre w wykonaniu zagranicznych instrumentalistów, a także klasyka XX wieku i prezentacja muzyki członków Koła Młodych ZKP. Nowym pomysłem była również tematyzacja poszczególnych edycji "Wiosny". Każda z nich nosi tytuł przewodni, według którego dobierane są utwory. Tematem przewodnim edycji w 2000 roku było Sacrum w muzyce, w 2002 roku - Muzyka - erotyzm - kultura, a w roku 2004 - Pokolenie X (najmłodszych kompozytorów). Tematykę festiwalu doprecyzowują podjęte na nowo konferencje naukowe z udziałem zaproszonych filozofów i muzykologów (do 2000 roku odbyło się tylko kilka sympozjów, a materiały z nich nigdy nie zostały opublikowane). Novum "Poznańskiej Wiosny" w 2004 roku było także otwarcie cyklu prezentacji XX-wiecznych muzyk narodowych (jako pierwsza zaprezentowana została muzyka szwajcarska) oraz cykl seminaryjny Wielkie triady, poświęcony dziełom literackim, które zostały umuzycznione w XX wieku przez najważniejszych twórców (Śmierć w Wenecji T. Manna).
W 2003 roku wydana została monografia festiwalu autorstwa Magdaleny Dziadek pt. Moda na "Wiosnę". Festiwal Poznańska Wiosna Muzyczna 1961-2002.
Kolejna, 39 "Poznańska Wiosna Muzyczna" ze względów finansowych została przeniesiona z 2006 roku na rok 2007.