Audycja I, Krzanowski Andrzej

To w stosunku do muzyki Andrzeja Krzanowskiego padło po raz pierwszy w Polsce określenie „nowy romantyzm”. Działo się to podczas „Spotkań muzycznych” w Baranowie Sandomierskim w 1976 roku. Romantyczny był przede wszystkim akordeon Krzanowskiego, instrument pospolity, gminny, bardziej małomiasteczkowy niż ludowy. Był prowokacją estetyczną, budzącą zakłopotanie w obszarze kultury wysokiej. (…) W połowie lat siedemdziesiątych Andrzej Krzanowski uderzył w ton całkowicie nowy, uczynił to czysto intuicyjnie w ludzkiej czasoprzestrzeni, która go bardziej podświadomie niż świadomie oczekiwała. Fraza zanadto espressivo i emocjonalizm zanadto jaskrawy niebezpiecznie ocierały się o artystyczny ekshibicjonizm, recytowane w jego cyklu Audycji teksty poetyckie (Jacka Bierezina, Zbigniewa Doleckiego) oprawiane zawodzeniem syren i histerią flexatonu otwierały się na stojący tuż za progiem banał, a cytaty z Bacha i Szymanowskiego wprowadzane jakby za łatwo, w geście podejrzanie pełnej akceptacji i bez oczekiwanego śladu dystansu, groziły oskarżeniem o grafomanię i kicz.

Wszystko to, czego by mu wtedy w Darmstadcie nie wybaczono (od 1984 podczas tamtejszych Wakacyjnych Kursów Nowej Muzyki prowadził klasę akordeonu), podczas słynnego festiwalu „Młodzi Muzycy Młodemu Miastu” (1975-1980) w Stalowej Woli uczyniło z Andrzeja Krzanowskiego głównego przedstawiciela nowej fali w młodej muzyce polskiej. To też było w tym przypadku romantyczne. Był pierwszym, który na tym festiwalu (w 1976) wystąpił z monograficznym koncertem kompozytorskim, w programie którego znalazła się m.in. Audycja I.