Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Concerto per clarinetto e orchestra, Kotoński Włodzimierz
Prawykonanie utworu odbyło się w Filharmonii Narodowej 21 września 2003 podczas 46 “Warszawskiej Jesieni”. Concerto wykonała światowej sławy klarnecistka Sharon Kam, a towarzyszyła jej Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Antoniego Wita.
Włodzimierz Kotoński w książce programowej festiwalu napisał: “Concerto per clarinetto e orchestra napisałem na przełomie lat 2002-2003. Jest on po części wynikiem moich wcześniejszych doświadczeń z klarnetem na polu muzyki kameralnej (Pour quatre, Pełnia lata, Zmienne struktury), a po części fascynacji jego bogactwem, które chyba nie ma sobie równych wśród instrumentów dętych drewnianych. Wielką pomocą był mi też bliski kontakt i współpraca z moim wychowankiem w dziedzinie kompozycji, a zarazem świetnym klarnecistą Pawłem Mykietynem, którego pomoc w zrozumieniu techniki gry i zróżnicowania brzmień tego instrumentu wielce się przyczyniła do ostatecznego kształtu partytury. Koncert ma klasyczną budowę trzyczęściową. Najważniejsza i najbardziej rozbudowana jest część pierwsza, utrzymana w formie allegra sonatowego z wolniejszym wstępem i wolniejszą również kodą, będącą w dużej części lustrzanym odbiciem wstępu. Druga część, kantylenowa, oparta jest na dialogu między wąskim, ruchomym klasterem smyczków a instrumentem solowym, którego partia plasuje się raz poniżej, raz powyżej warstwy smyczkowej. Część III to finał oparty na szybkich przebiegach szesnastkowych, w których klarnet dialoguje z biegnikami instrumentów orkiestry.
Czasy trwania mają się do sobie w przybliżeniu jak 1:0,62, co odpowiada stosunkowi tzw. złotego podziału. Są tak wyważone, że każda kolejna część jest krótsza od poprzedniej.” („Warszawska Jesień” 2003, s. 88)
Włodzimierz Kotoński w książce programowej festiwalu napisał: “Concerto per clarinetto e orchestra napisałem na przełomie lat 2002-2003. Jest on po części wynikiem moich wcześniejszych doświadczeń z klarnetem na polu muzyki kameralnej (Pour quatre, Pełnia lata, Zmienne struktury), a po części fascynacji jego bogactwem, które chyba nie ma sobie równych wśród instrumentów dętych drewnianych. Wielką pomocą był mi też bliski kontakt i współpraca z moim wychowankiem w dziedzinie kompozycji, a zarazem świetnym klarnecistą Pawłem Mykietynem, którego pomoc w zrozumieniu techniki gry i zróżnicowania brzmień tego instrumentu wielce się przyczyniła do ostatecznego kształtu partytury. Koncert ma klasyczną budowę trzyczęściową. Najważniejsza i najbardziej rozbudowana jest część pierwsza, utrzymana w formie allegra sonatowego z wolniejszym wstępem i wolniejszą również kodą, będącą w dużej części lustrzanym odbiciem wstępu. Druga część, kantylenowa, oparta jest na dialogu między wąskim, ruchomym klasterem smyczków a instrumentem solowym, którego partia plasuje się raz poniżej, raz powyżej warstwy smyczkowej. Część III to finał oparty na szybkich przebiegach szesnastkowych, w których klarnet dialoguje z biegnikami instrumentów orkiestry.
Czasy trwania mają się do sobie w przybliżeniu jak 1:0,62, co odpowiada stosunkowi tzw. złotego podziału. Są tak wyważone, że każda kolejna część jest krótsza od poprzedniej.” („Warszawska Jesień” 2003, s. 88)
