Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Creatoria II na flet i wiolonczelę, Ciuciura Leoncjusz
Na "Warszawskiej Jesieni" w 1997 roku odbyło się prawykonanie utworu Leoncjusza Ciuciury Creatoria II. Według informacji podanych w książce programowej festiwalu utwór przeznaczony został na flet i wiolonczelę, a powstał w roku 1997. W istocie Creatoria II zostały wykonane na flecie i wiolonczeli, ale kompozytor w komentarzu do utworu uznaje to wykonanie za jedną tylko z "nieskończenie wielu możliwości" wykonawczych. Zresztą również w odniesieniu do kilku innych swoich kompozycji - cykli zatytułowanych Spirale, Incidenti, Intarsio, Recontre oraz In infinitum - informuje, że przeznaczone są one "na różne i dowolne obsady wykonawcze wokalno-instrumentalne, zarówno solowe, kameralne, jak i symfoniczne", a "każde wykonanie jest prawykonaniem i należy aktualizować datę" (powstania utworu). Ciuciura jest bardzo konsekwentny w stosowaniu swoistej formy "dzieła otwartego". Również w dwóch innych kompozycjach wykonanych na "Warszawskiej Jesieni", w roku 1968 i 1972, dąży do "zainspirowania i uintensyfikowania stopnia twórczego zaangażowania się realizatora w wykonywany utwór" - jak napisał k programie festiwalu w 1968 roku. Creatoria II, w wykonaniu z "Warszawskiej Jesieni" w roku 1997, opisuje zaś następująco:
"Creatoria II per uno e piu (1997) w wersji na flet i wiolonczelę jest jedną z nieskończenie wielu możliwości (forma spiralna) różnych układów alternatywnych, które realizować można w dowolnych zestawach instrumentalnych i wokalno-instrumentalnych, zarówno kameralnych, jak i symfonicznych. Prezentowana wersja to wierzchołek góry lodowej, ukrywającej w sobie różne problemy, moje dociekania, penetracje i pytania o granice muzyki i sens sztuki w świecie współczesnym. Przyznam, że mam duże trudności, by w krótkim komentarzu zawrzeć opis prowadzonych przeze mnie od dłuższego czasu intensywnych, samotniczych poszukiwań nowych, twórczych rozwiązań formalnych, jak i dać wyraz woli wychodzenia naprzeciw nowym współczesnym wyzwaniom, dotyczącym m.in. procesów integracyjnych, ethosu muzyki jako sztuki udoskonalającej człowieka i wzbogacającej jego osobowość o nowe wartości, itd., itp.
Cykl Creatoria jest kontynuacją wcześniejszych Spirali i zarazem konsekwencją potrzeby wierności sobie. W obu tych cyklach, podobnie jak i w następnych - Incidenti, Intarsio, Rencontre, In infinitum - próbowałem wyrazić wiarę, iż muzyka może przyczynić się w mniejszym lub większym stopniu do poprawy świata i zdolna jest (obok nauki) odkrywać uniwersalne reguły, scalające obraz rzeczywistości, a także, że muzyka może przerzucić pomost ponad językowymi, rasowymi, światopoglądowymi i religijnymi barierami w dążeniu do uniwersalnej integracji kulturowej o nowym kształcie oraz do większego zhumanizowania stosunków międzyludzkich. Także Creatoria II to artystowsko zorganizowany i intencjonalnie kreowany DŹWIĘK-SYGNAŁ, wysłany przez kompozytora zarówno do wykonawcy-kreatora, jak i do odbiorcy-kreatora, umożliwiający im m.in.:
- współrozumienie jako uczestnikom pewnego przeżycia;
- zainspirowanie w nich «słyszenia myślącego»;
- obudzenia u wszystkich przyrodzonego człowiekowi f a c u l t a s l u d e n d i, której właśnie muzyka była zawsze jednym z najczystszych przejawów.
Wykonawcy, realizując utwór, każdorazowo kreują go - d e n o v o c r e a n t - stwarzają to, czego przedtem nie było.
Mogę z przyjemnością stwierdzić, iż Krzysztof Langman [flet] i Kazimierz Pyzik [wiolonczela] jak mało kto rozumieją nową muzykę i jak mało kto podchodzą do niej z powagą, pietyzmem i pełnym zaangażowaniem."
"Creatoria II per uno e piu (1997) w wersji na flet i wiolonczelę jest jedną z nieskończenie wielu możliwości (forma spiralna) różnych układów alternatywnych, które realizować można w dowolnych zestawach instrumentalnych i wokalno-instrumentalnych, zarówno kameralnych, jak i symfonicznych. Prezentowana wersja to wierzchołek góry lodowej, ukrywającej w sobie różne problemy, moje dociekania, penetracje i pytania o granice muzyki i sens sztuki w świecie współczesnym. Przyznam, że mam duże trudności, by w krótkim komentarzu zawrzeć opis prowadzonych przeze mnie od dłuższego czasu intensywnych, samotniczych poszukiwań nowych, twórczych rozwiązań formalnych, jak i dać wyraz woli wychodzenia naprzeciw nowym współczesnym wyzwaniom, dotyczącym m.in. procesów integracyjnych, ethosu muzyki jako sztuki udoskonalającej człowieka i wzbogacającej jego osobowość o nowe wartości, itd., itp.
Cykl Creatoria jest kontynuacją wcześniejszych Spirali i zarazem konsekwencją potrzeby wierności sobie. W obu tych cyklach, podobnie jak i w następnych - Incidenti, Intarsio, Rencontre, In infinitum - próbowałem wyrazić wiarę, iż muzyka może przyczynić się w mniejszym lub większym stopniu do poprawy świata i zdolna jest (obok nauki) odkrywać uniwersalne reguły, scalające obraz rzeczywistości, a także, że muzyka może przerzucić pomost ponad językowymi, rasowymi, światopoglądowymi i religijnymi barierami w dążeniu do uniwersalnej integracji kulturowej o nowym kształcie oraz do większego zhumanizowania stosunków międzyludzkich. Także Creatoria II to artystowsko zorganizowany i intencjonalnie kreowany DŹWIĘK-SYGNAŁ, wysłany przez kompozytora zarówno do wykonawcy-kreatora, jak i do odbiorcy-kreatora, umożliwiający im m.in.:
- współrozumienie jako uczestnikom pewnego przeżycia;
- zainspirowanie w nich «słyszenia myślącego»;
- obudzenia u wszystkich przyrodzonego człowiekowi f a c u l t a s l u d e n d i, której właśnie muzyka była zawsze jednym z najczystszych przejawów.
Wykonawcy, realizując utwór, każdorazowo kreują go - d e n o v o c r e a n t - stwarzają to, czego przedtem nie było.
Mogę z przyjemnością stwierdzić, iż Krzysztof Langman [flet] i Kazimierz Pyzik [wiolonczela] jak mało kto rozumieją nową muzykę i jak mało kto podchodzą do niej z powagą, pietyzmem i pełnym zaangażowaniem."
