Dwa mazurki na fortepian op. 62, Szymanowski Karol

Dwa mazurki op. 62 są ostatnimi utworami Karola Szymanowskiego. Pierwszy z nich powstał w 1933 roku, natomiast drugi – w roku następnym prawdopodobnie na zamówienie Sir Victora Cazaleta, londyńskiego miłośnika muzyki, w którego salonie jesienią 1934 roku kompozytor występował. Szymanowski zadedykował oba Mazurki Anglikowi, który ofiarował mu za nie 100 gwinei (około 105 funtów).
Ostatnie miniatury fortepianowe należą do utworów niezwykle oryginalnych, odmiennych od Mazurków op. 50 zarówno pod względem charakteru, jak i stylu. O pierwszym z nich tal kompozytor napisał do Zofii Kochańskiej: Kompozycja została w całości wykonana w listopadzie 1934 roku w Londynie podczas prywatnego koncertu u Sir Victora Cazaleta przez samego Szymanowskiego. Rok wcześniej dla wytwórni Columbia kompozytor nagrał pierwszy Mazurek op. 62 (nagranie to ukazało się następnie kilkakrotnie na różnych nośnikach, m.in. na płycie CD-ROM zatytułowanej Karol Szymanowski. Dokumenty, wydanej przez Polskie Radio). Drugi z utworów został nagrany w 1959 roku przez Witolda Małcużyńskiego dla Polskich Nagrań, Muzy. Dziś obie miniatury znajdują się w repertuarze tak znanych pianistów, jak Jan Ekier, Jerzy Godziszewski, czy Martin Roscoe.