Errai, Trębacz Ewa

Koncepcja Errai polega na zetknięciu przestrzeni i osobowości artystycznych. Całość przestrzeni fizycznej i percepcyjnej utworu traktowana jest jako pudło rezonansowe jednego rozszerzonego instrumentu, z publicznością usytuowaną w jego wnętrzu.

Proces tworzenia warstw audio rozpoczął się serią nagrań w technice ambisonics w przestrzeniach wybranych ze względu na ich unikalne właściwości akustyczne. Zadaniem improwizujących artystów (duet sopranu i waltorni) jest eksploracja akustycznego i artystycznego potencjału tych przestrzeni. W wykonaniu koncertowym warstwa live stanowi specyficzną odpowiedź na ten proces, będąc punktem odniesienia wobec ,,tu i teraz" w metaforycznej podróży przez warstwy pamięci.

Podczas gdy dźwięk wypełnia (a nawet rozszerza) całą fizyczną przestrzeń, w której odbywa się wykonanie utworu, warstwa wizualna (projekcja wideo i światło) stanowi jej kontrapunkt, skupiając się na wybranych momentach i zdarzeniach. Poprzez dualizm tego, co rzeczywiste, i tego, co urojone, fizyczna obecność i halucynacja współistnieją jako immanentne części tego samego doświadczenia.

Ewa Trębacz (tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 2009)

Utwór powstał we współpracy z Josiah Boothby (waltornia) i Anną Niedźwiedź (sopran) oraz Robertem Sową (warstwa wizualna: animacja światła). Warstwa elektroniczna utworu została zrealizowana w ambisonics przez Ewę Trębacz w Center for Digital Arts and Experimental Media (DXARTS), University of Washington.
Wersja stereo UHJ i postprodukcja (2013) została zrealizowana przez Ewę Trębacz z wykorzystaniem pakietu oprogramowania ATK (autorzy: Joseph Anderson, Joshua Parmenter i Juan Pampin; pakiet powstał dzięki wsparciu ze strony DXARTS, University of Washington).