Fikcja, Zielińska Lidia

Środek lat 80-tych (czas powstania utworu) to moment zapaści w dziejach Polski, a także trudny okres w życiu kompozytorki. Fikcja na orkiestrę jest utworem o dramatycznym wyrazie, mrocznym, nieubłaganie rozwijającym wątek ponurej opowieści. Jak w dobrze skonstruowanej fabule (fikcja to także termin literacki), sekwencja zdarzeń została tu precyzyjnie rozplanowana. Odrealnione brzmieniowo pasma orkiestrowej obsady, położone na niskim d burdonu, spotykają się na szczeblach skali diatonicznej w rozchwianych, zdudniających się wiązkach o profilowanej długoodcinkowo dynamice. Natręctwa motywicznych powtórzeń prowadzą do kulminacji (w okolicy złotego podziału) i następnie do finalnego wygaszenia. Inicjalny motyw opadających stopni molowego trójdźwięku powraca w zakończeniu jako gest zwieńczenia: świadomej ascezy i integracji. Naładowana ekspresją Fikcja Lidii Zielińskiej daleka jest jednak od rozbuchanego ekshibicjonizmu: emocje są tu precyzyjnie dozowane. Ucieczka w fikcję prowadzi w końcu do muzycznej realności. Dramaturgia utworu okazuje się zarazem jego formą.

Krzysztof Szwajgier (tekst w książeczce płyty „Muzyka Polska Dzisiaj – Portrety Współczesnych Kompozytorów Polskich – Lidia Zielińska” - polmic 090 / PRCD 1742)