Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Lamentacje, Penherski Zbigniew
Ach, ach jak
Ach, jak samotne, jak,
jak samotne leży miasto samotne.
Niegdyś tak wielkie płacze.
Płacze gorzko, płacze po nocy.
Wszystkie jego bramy spustoszone, spustoszone,
jego wrogowie są górą, jego wrogowie.
Wróg wyciągnął swoją rękę
po wszystkie jego, wszystkie skarby.
Widziałem nawet pogan,
jak wkraczają do jego świątyni.
Daremnie wypatrywały nasze oczy pomocy,
daremnie pomocy.
Polegli w prochu ulicy,
polegli chłopiec i starzec, moje panny i moi młodzieńcy.
Spójrz Panie, komu to, komu to uczyniłeś.
Z wysoka, z wysoka
zesłał ogień, rozciągnął sieć na moje nogi,
zawrócił mnie, spustoszył,
uczynił na zawsze, na zawsze chorym, za zawsze.
Spójrz, Panie i patrz, z kim tak postąpiłeś.
Ustała, ustała radość
naszego serca, ustała radość.
(tekst zamieszczony w książce programowej „Warszawskich Spotkań Muzycznych” 2010)
