Miniatury na fortepian , Wielecki Tadeusz

 W Miniaturach Tadeusza Wieleckiego pełne ekspresji wydzielone figury zdają się być zapowiedzią sformułowanej później przez kompozytora techniki gestów. Materiał wysokościowy bazuje na ascetycznym modelu: w półoktawowym ambitusie, na szkielecie trójdźwięku zmniejszonego, jedna z tercji jest chromatycznie wypełniona, druga zaś pozostaje pusta.

Pierwsza z Miniatur rozwija narrację dźwiękową w sposób gwałtowny, w dwóch postaciach: rozbudowanym obiegniku scentralizowanym osią wysokościową d oraz repetycji akordowych w przyspieszanych i zwalnianych tempach. Druga prezentuje dwa modele fakturalne: ostre uderzenia lewej ręki, dobarwiane quasialikwotowym wybrzmieniem w prawej, oraz subtelną grę barw akordowych opartych na niskim des w środkowej części. W trzeciej następuje na krótkiej przestrzeni czasowej metamorfoza wyrazu od arabeskowych, znaczonych akcentami szybkich przebiegów ku melancholijnemu zakończeniu przyspieszeń i zwolnień.