Musica domestica, Bujarski Zbigniew

Musica domestica, utwór na 18 instrumentów smyczkowych, została skomponowana na zamówienie festiwalu „Warszawska Jesień” dla Polskiej Orkiestry Kameralnej Jerzego Maksymiuka.

Musica domestica jest kompozycją jednoczęściową, złożoną z szeregu sekcji, które można by określić jako „wyczekiwania” i „zdarzenia”. Mimo że owe „wyczekiwania” i „zdarzenia” mogłyby sugerować osobisty, domowy diariusz dźwiękowy, w istocie nim nie są. Wieloznaczny tytuł utworu w zasadzie nie określa treści, jakie w popularnym rozumieniu należałoby z nim wiązać.

Stany bezruchu, wyczekiwania, przygotowują kolejne akcje zdarzeń, mających różne założenia formalne i techniczne. Dlaczego więc tytuł Musica domestica? Przywiązuję wielką wagę do miejsc, w których żyję – nie zawsze żyję i działam tam, gdzie chciałbym żyć i działać – mam swoje wyobrażenia miejsc idealnych, choć może nieistniejących, które chciałbym nazwać swoim domem – domem mojej wyobraźni.

P.S. Być może krytyczny i kąśliwy słuchacz zechce posłużyć się określeniem „wyczekiwanie” i „zdarzenie” ironicznie, stwierdzając, że przez cały utwór wyczekiwał zdarzenia, którego nie doświadczył; dla niego więc będzie to po prostu wyczekiwanie, jakże częste w naszym życiu – bez zdarzeń.