Sinfony II, Bień Mateusz

Utwór Sinfony II Mateusza Bienia to jedna z wielu w muzyce naszej epoki prób konfrontacji tradycyjnego brzmienia instrumentalnego z dźwiękami nowej generacji, produkowanymi przy pomocy urządzeń elektroakustycznych. Czy z takiego zestawienia może powstać prawdziwa muzyka? Czy maszyna dehumanizuje sztukę? W komentarzu do utworu, zamieszczonym w książce programowej „Warszawskiej Jesieni”, podczas której utwór Mateusza Bienia został po raz pierwszy wykonany, kompozytor napisał:
„Sinfony II to kompozycja elektroakustyczna. Jak wskazuje nazwa, jest to drugi utwór w cyklu Sinfony (sinFony). Idea cyklu polega na zestawianiu czystych, syntetycznie wytworzonych brzmień z naturalnymi nagraniami i brzmieniami instrumentów akustycznych. Dźwięki te nie są łączone w jedną, nową całość, raczej przeciwstawiane sobie. Jest to swego rodzaju «polifonia jakościowa». Jakość nie ma tu jednak znaczenia «lepsze-gorsze», lecz raczej «inne». Kompozytora interesuje percepcja takiego utworu. Czy jesteśmy zdolni odebrać ten collage jako kompozycję muzyczną, czy tylko jako mniej lub bardziej uporządkowany zbiór zjawisk słuchowych? Sinfony I była kompozycją stereofoniczną, Sinfony II jest już utworem wielokanałowym, ze wszystkimi tego konsekwencjami.”