Tafle, Wielecki Tadeusz

W Taflach, utworze zamówionym przez Filharmonię Poznańską i w Poznaniu wykonanym po raz pierwszy przez Jóse Marię Florencio Júniora podczas wieczoru zamykającego sezon 2002, zresztą wykonanym razem z koncertami fortepianowymi Liszta; grał z wielka energią malutki Nelson Goerner i pamiętam, że... ale przepraszam, zapomniałem się, odbiegam od tematu... to nic, zresztą dobrze się składa, bo to zapominanie się trafnie właśnie oddaje sytuację, w jakiej znajduję się, kiedy tworzę w technice komponowanego trylu, siedząc przy fortepianie, niegdyś pełnym świetności, lecz dziś już jedynie o trzech klawiszach i improwizując przepyszne melodie, jak jakiś właśnie żeglarz na pełnym morzu, więc wychodzą melodie zmniejszone... zaraz, czy nie użyłem przed chwilą już po raz drugi słowa „właśnie”? No tak, użyłem. Ktoś zauważył, że „właśnie” to takie dziwaczne słowo na wszystkie okazje: jak się nie wie co powiedzieć, to zawsze można powiedzieć „właśnie”...

Tadeusz Wielecki (tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 2005)

Tafle stanowią reprezentatywny przykład techniki komponowanego trylu, stosowanej tu w kilku odmianach. Nadaje ona dziełu giętkości (wbrew tytułowi) i wpływa na stałe utrzymanie uwagi wobec nieprzewidywalnej zmienności fakturalnej. Wielowarstwowość Tafli nie ma charakteru statycznego. Powierzchnie brzmieniowe stale znajdują się w ruchu, prezentując się w powiększeniu i pomniejszeniu, przybierając zmienne barwy. Rozchwiania równoważone są ostinatami powtarzanych „gestów”. Tę funkcję pełni przede wszystkim dzwonowe memento – echujące się refreny rozstrojonej mikrotonowo grupy dętej.

Krzysztof Szwajgier (tekst w książeczce płyty „Muzyka Polska Dzisiaj – Portrety Współczesnych Kompozytorów Polskich – Tadeusz Wielecki” - polmic 092 / PRCD 1744)