Karłowicz Mieczysław - Odwieczne pieśni, Stanisław i Anna Oświecimowie, Epizod na maskaradzie (OCD 307)

Poematy symfoniczne to kompozycje najbardziej charakterystyczne dla twórczości Mieczysława Karłowicza. Napisał ich osiem (ale w sześciu opusach). W nich objawił najpełniej swój talent twórczy, wyraził indywidualny styl i własne idee. Odwieczne pieśni op. 10, na które składają się trzy poematy - Pieśń o wiekuistej tęsknocie, Pieśń o miłości i śmierci oraz Pieśń o Wszechbycie - powstały w latach 1904-06, wyszły zatem spod pióra zaledwie 30-letniego kompozytora. To pierwszy tak dalece subiektywny, nasycony emocjami utwór Karłowicza. Mimo iż nadal nie wykracza poza krąg stylistyki późno-romantycznej, to obecne w nim są już owe charakterystyczne dla stylu twórcy, przesycone melancholią, szeroko-oddechowe tematy muzyczne oraz ciemne barwy orkiestrowe. Utwór nie posiada zapisanego programu, chociaż można doszukiwać się jego związków z doznaniami kompozytora z górskich wspinaczek, filozofią Schopenhauera, czy też poezją Kazimierza Przerwy-Tetmajera.
Kolejny poemat symfoniczny - Stanisław i Anna Oświecimowie op. 12 - pochodzi z roku 1907 i uważany jest często przez krytyków za najznakomitsze dzieło Karłowicza. Zainspirowany obrazem polskiego malarza Stanisława Bergmanna "opowiada" historię nieszczęśliwej, tragicznie zakończonej miłości dwojga rodzeństwa, stanowiąc rodzaj parafrazy historii Romea i Julii. Ostatni utwór zarejestrowany na płycie - Epizod na maskaradzie op. 14 - to również ostatnie dzieło kompozytora, dokończone przez Grzegorza Fitelberga już po śmierci Karłowicza w 1913 roku. Podobnie program utworu został dopisany przez Adolfa Chybińskiego, a jego treścią jest znowu nieszczęśliwa miłość dwojga ludzi, którzy spotykają się ostatni raz na balu maskowym.