Kozubek Lidia. Utwory na fortepian z orkiestrą (PNCD 832)

Niniejsza płyta stanowi muzyczny portret pianistki i pedagog – Lidii Kozubek. Obok działalności koncertowej z powodzeniem zajmuje się pedagogiką wykładając w warszawskiej Akademii Muzycznej, a w latach 1983-85 i 1988-90 także w Tokio, prowadząc liczne kursy pianistyczne m.in. w Danii, Austrii, Norwegii, Japonii, Hong-Kongu i na Tajwanie, a także pracą naukową w zakresie pianistyki (jest autorką m.in. książek o Arturo Benedetti Michelangelim oraz interpretacji muzyki Chopina). Wydawcy niniejszej płyty, wybierając z dorobku artystki trzy archiwalne nagrania ze zbiorów Polskich Nagrań – dwa pierwsze z 1969 roku, a trzecie z 1979 roku – chcieli przedstawić wszechstronne zainteresowania oraz różnorodność repertuaru Lidii Kozubek – pianistki, każda z prezentowanych kompozycji pochodzi bowiem z innej epoki, innego kręgu stylistycznego, a nawet kulturowego.
Najwcześniejszy Koncert a-moll austriackiego kompozytora Johanna Nepomuka Hummla przynależy do okresu panowania stylu brillant początku XIX wieku. Fantazja A-dur, napisana przez żyjącego w latach 1859-1921 pianistę i kompozytora, przez wiele lat związanego z Konserwatorium w Moskwie – Henryka Pachulskiego, a zrekonstruowana (z powodu braku głosów orkiestrowych) przez współczesnego poznańskiego kompozytora Floriana Dąbrowskiego, jest utworem o typowo romantycznych rysach: wyraźnie zaznaczonej ekspresji (od motywów lirycznych do silnie dramatycznych), rozbudowanej formie i bogatej fakturze. Płytę zamyka dziesięciominutowe Concertino z 1975 roku, skomponowane przez współczesnego polskiego kompozytora – Sławomira Czarneckiego, wykonane po raz pierwszy podczas Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku w roku 1976, z którego pochodzi niniejsze nagranie. Utwór cechuje bogactwo efektów brzmieniowych, niezwykle różnorodna artykulacja i skomplikowana rytmika.
We wszystkich trzech kompozycjach Lidia Kozubek oddaje bardzo zręcznie wszelkie stylistyczne niuanse, ukazując umiejętność wyokorzystania techniki pianistycznej do interpretacji muzyki tak różnej pod względem charakteru i zastosowanych środków, szczególnie w ostatnim utworze niezwykle skomplikowanych.