Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Lutosławski Witold: Vol.1-6 (PNCD 040-045)
Sześciopłytowa seria nagrań dzieł Lutosławskiego wydana w 1989 roku przez Polskie Nagrania zawiera reedycje różnych realizacji z lat dawniejszych. Seria obejmuje przede wszystkim utwory z orkiestrą, szósta płyta poświęcona została utworom kameralnym. Wykonawcami są najwybitniejsi polscy muzycy oraz kilku artystów zagranicznych w sposób szczególny związanych z Lutosławskim, najlepsze polskie orkiestry i znakomici dyrygenci, wśród nich Witold Rowicki, Jan Krenzi sam kompozytor, który kierował wykonaniem Lacrimosy, Symfonii nr 2, Trzech poematów d’Henri Michaux, Paroles tissées, Koncertu wiolonczelowego, Preludiów i fugi, Mi-parti oraz Łańcucha III. Niezbyt ładna graficznie edycja zaopatrzona jest w świetne komentarze pióra wybitnego znawcy muzyki Lutosławskiego, Tadeusza Kaczyńskiego, autora książki Lutosławski. Życie i muzyka (Warszawa 1994). Zwięźle i niezwykle trafnie opisał Kaczyński twórczość najwybitniejszego po Szymanowskim polskiego kompozytora, wyrażając zaledwie w kilku zdaniach najważniejsze jej cechy, podkreślając nowatorstwo i artyzm. Oto, co czytamy:
"Twórczość Witolda Lutosławskiego nie jest obfita - nie sięga liczby pięćdziesięciu dzieł. W przeciwieństwie do wielu innych kompozytorów, którzy w młodości pisali szybko i dużo, a z wiekiem coraz mniej, Lutosławski teraz właśnie (choć ukończył 75 lat [płyty wydano w 19898 roku]) przeżywa okres najpłodniejszy. Dzieje się tak dlatego, że w okresach wcześniejszych pracował intensywnie nad stworzeniem własnego systemu kompozytorskiego. Ważnymi etapami na tej drodze były: wypracowanie – w połowie lat pięćdziesiątych - własnego (niezależnie od dodekafonii) sposobu porządkowania dwunastodźwięków; zainspirowany przez Johna Cage’a, lecz inny (bo w pełni kontrolowany przez autora) aleatoryzm, zastosowany po raz pierwszy w Grach weneckich (1960-61); oraz wielka forma muzyczna, którą po raz pierwszy zrealizował Lutosławski w swoim Kwartecie smyczkowym, skomponowanym w 1964 roku. Ta forma składa się z dwóch części nierównej ważności; pierwsza, krótsza, ma wytworzyć atmosferę oczekiwania na to, co nastąpi w drugiej, spełniającej nadzieje słuchacza. Wedle tej zasady powstało szereg dzieł Lutosławskiego większych rozmiarów, m.in. II Symfonia, Livre pour orchestre, Koncert wiolonczelowy, Preludia i fuga oraz III Symfonia. Na początku lat osiemdziesiątych wymyślił jeszcze inną formę, którą nazwał «łańcuchową», ponieważ odcinki muzyki opartych na niej utworów zachodzą na siebie jak ogniwa łańcucha."
"Twórczość Witolda Lutosławskiego nie jest obfita - nie sięga liczby pięćdziesięciu dzieł. W przeciwieństwie do wielu innych kompozytorów, którzy w młodości pisali szybko i dużo, a z wiekiem coraz mniej, Lutosławski teraz właśnie (choć ukończył 75 lat [płyty wydano w 19898 roku]) przeżywa okres najpłodniejszy. Dzieje się tak dlatego, że w okresach wcześniejszych pracował intensywnie nad stworzeniem własnego systemu kompozytorskiego. Ważnymi etapami na tej drodze były: wypracowanie – w połowie lat pięćdziesiątych - własnego (niezależnie od dodekafonii) sposobu porządkowania dwunastodźwięków; zainspirowany przez Johna Cage’a, lecz inny (bo w pełni kontrolowany przez autora) aleatoryzm, zastosowany po raz pierwszy w Grach weneckich (1960-61); oraz wielka forma muzyczna, którą po raz pierwszy zrealizował Lutosławski w swoim Kwartecie smyczkowym, skomponowanym w 1964 roku. Ta forma składa się z dwóch części nierównej ważności; pierwsza, krótsza, ma wytworzyć atmosferę oczekiwania na to, co nastąpi w drugiej, spełniającej nadzieje słuchacza. Wedle tej zasady powstało szereg dzieł Lutosławskiego większych rozmiarów, m.in. II Symfonia, Livre pour orchestre, Koncert wiolonczelowy, Preludia i fuga oraz III Symfonia. Na początku lat osiemdziesiątych wymyślił jeszcze inną formę, którą nazwał «łańcuchową», ponieważ odcinki muzyki opartych na niej utworów zachodzą na siebie jak ogniwa łańcucha."
