Szymanowski Karol - Symfonia nr 1 f-moll, Symfonia nr 2 B-dur (Marco Polo 8.223248)

Dwie pierwsze z czterech symfonii Karola Szymanowskiego reprezentują jeszcze stylistykę postromantyczną, bliska tradycjom XIX wieku. Młodzieńcza Symfonia nr 1 wyrosła z wzorów symfoniki Ryszarda Straussa, a także Wagnera i Skriabina. Kompozytor uznał ją skromnie za niezbyt udaną. Mimo to, jest w niej wiele śmiałych i oryginalnych pomysłów muzycznych, które znakomicie podkreśla Orkiestra Filharmonii Śląskiej.
Symfonia nr 2 jest najważniejszym utworem pierwszego okresu twórczości Szymanowskiego. Wiele tu jeszcze elementów późnoromantycznych, ale coraz wyraźniej dochodzi do głosu indywidualny styl kompozytora. Charakterystyczne dla tego utworu jest falowanie emocji, szybkie przechodzeniem od liryzmu do uniesienia, od dramatu do uspokojenia. Druga część - wariacje zakończone fugą - daje możliwość prawdziwego popisu umiejętności znakomitej Orkiestry Filharmonii Śląskiej. Liryczny temat przeradza się najpierw w błyskotliwe scherzando (III wariacja), potem w stylizację gawota (IV wariacja) i menueta (V wariacja), aż wreszcie osiąga kulminację w porywającej fudze.