Szymanowski Karol - Symfonia nr 3 "Pieśń o nocy", Symfonia nr 4 "Symphonie concertante", Uwertura koncertowa (Marco Polo 8.223290)

Dwie ostatnie symfonie Karola Szymanowskiego dzieli od siebie 16 lat: "Pieśń o nocy" powstała w latach 1914-16, a "Symphonie concertante" - w 1932 roku. Różni je obsada - Trzecia przeznaczona jest na tenor (lub sopran), chór mieszany i orkiestrę, Czwarta - na fortepian z orkiestrą. Odmienne są również w charakterze, aurze brzmieniowej, formie. "Pieśń o nocy", do tekstu poematu XIII-wiecznego perskiego poety Dżalaluddina Rumiego, to przepiękna wizja nocy, niosącej wielką iluminację, rozjaśniającą tajemnicę Boga i Bytu. Muzyka ma tutaj niezwykłą siłę emocjonalną, wyrażającą zachwyt i olśnienie owym przeżyciem. Szymanowski wprowadził akcenty orientalne: ornamenty i charakterystyczne zwroty melodii, tworząc dzieło o subtelnej, wyrafinowanej kolorystyce brzmieniowej. Do niezapomnianych przeżyć można zaliczyć wzruszające solo Wiesława Ochmana otwierające III część "Pieśni o nocy" - mistyczny obraz obcowania z Bogiem.
"Symphonie concertante" w rzeczywistości jest koncertem fortepianowym. Szymanowski pisał go z myślą o własnych umiejętnościach gry na fortepianie, a ponieważ nie był pianistą-wirtuozem, zwiększył rolę orkiestry tak, by dopełniała i ubarwiała błyskotliwym brzmieniem parię solową. Utwór jest jednym z najznakomitszych w całym dorobku kompozytora - cechuje go bogactwo pomysłów kolorystycznych, inwencji motywicznej, siły wyrazu, a także porywający emocjonalizm. Liryczne, "impresjonistyczne" Andante (II część) i rytmiczna, efektowna stylizacja oberka w Allegro ma non troppo (III część) należą do najwspanialszych muzycznych arcydzieł.
Płytę wieńczy wczesna Uwertura koncertowa Szymanowskiego, skomponowana jeszcze pod wpływem muzyki Ryszarda Straussa.