Muzyka, słowo i wspólna podróż

Dziesiąty koncert tegorocznego V Dolnośląskiego Festiwalu Muzycznego umiejętnie podkreślił dwa najważniejsze aspekty zamierzeń organizatorów tej jubileuszowej edycji.

Pierwszy, czyli zaproponowanie słuchaczom takich wykonawców, którzy swoimi umiejętnościami i doborem repertuaru zaproponują „wędrówki” po bardzo różnorodnych obszarach muzycznych i, jak się okazało w praktyce w niedzielny wieczór, geograficznych. Drugi wymiar to „skuteczne" namówienie artystów do krótkich (ich własnych) prezentacji dzieł, kompozytorów, instrumentów, wreszcie samych siebie. Obie sfery planów znakomicie zostały zrealizowane przez Duo Fortecello w czasie koncertu w pałacu Żelazno. W programie wieczoru – pierwsza sfera – usłyszeliśmy utwory na fortepian i wiolonczelę, które poprowadziły nas – słuchaczy – przez bardzo różnorodne terytoria muzycznych wrażeń. Po melodyjnym wstępie wziętym z twórczości Gabriela Fauré usłyszeliśmy kolejno Suitę hiszpańską Joaquina Nina – ucznia, prezentowanego już w czasie koncertów DFM Maurycego Moszkowskiego, w dalszej kolejności Mariano Moresa Taquito Militar, czyli utwór sięgający po tradycje argentyńskiego milonga, następnie Fantazję na temat dwóch melodii rosyjskich op. 13 François Servaisa – kompozytora blisko związanego z rodziną Godebskich i „wynalazcy" nóżki do wiolonczeli. Po krótkiej przerwie przenieśliśmy się za sprawą Ernesta Blocha do Izraela. Wysłuchaliśmy bowiem improwizacyjnej części (Nigun) utworu prezentującego muzyczne obrazy z życia chasydów. Liczne audytorium pałacu mogło wysłuchać jeszcze Rumuńskich tańców ludowych Beli Bartóka w wykonaniu Duo Fortecello i porównać je z brzmieniem, które przed tygodniem zaprezentował LutosAir Quintet. Artyści poznali niedawno serbskiego kompozytora Dejana Despiča i zafascynowani jego utworami zaproponowali wykonanie dwóch utworów, czyli Siciliany i menueta. Na zakończenie wybrzmiały wirtuozowskie Wariacje Rococo Piotra Czajkowskiego.

Drugi zakres wieczoru, czyli wykonawcze omówienia-wprowadzenia poszczególnych dzieł to rozmowa wiolonczelistki Anny Mikulskiej z publicznością. Przeprowadzone również po mistrzowsku. Bo wybrać mniej oczywiste informacje, opowieści i anegdoty na temat kompozytorów i wybranych na wieczór ich dzieł, to naprawdę duża umiejętność. Głównie z tego powodu, że solidnie potraktowani natychmiast pozbywamy się tego uporczywego wrażenia, że oto jesteśmy na lekcji, że zostaliśmy poddani edukacji. Nie nie, wręcz odwrotnie. My – słuchacze – jesteśmy na sympatycznym spotkaniu towarzyskim, na którym opowiada się zbiór dobrze przygotowanych i świetnie zaprezentowanych uwag i sugestii. Podróżowaliśmy więc dookoła świata z wiolonczelą, fortepianem i słowem. I jak dodała jedna ze słuchaczek: była to wędrówka z takim dobrym poczuciem, że artyści podają jej wartościowe, znakomicie przygotowane atrakcje.

Mieczysław Kowalcze