Warszawa | Koncert Orkiestry Sinfonia Iuventus: Haydn i Schubert

19 maja 2018 roku o godz. 19.00 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego będzie miał miejsce koncert Orkiestry Sinfonia Iuventus, która pod batutą Michaiła Jurowskiego wykona symfoniczne arcydzieła Josepha Haydna i Franza Schuberta.

Wspaniałym podsumowaniem symfonicznej spuścizny Haydna są dwa cykle liczące po sześć utworów, zwane Symfoniami londyńskimi (nr 93–104). Ich geneza wiąże się z jedynymi dalszymi podróżami, jakie Haydn podjął w swym długim życiu. Kilka z symfonii zawiera muzyczne „ekstrawagancje” i żarty, z których słynął Haydn. W drugiej z Symfonii londyńskich – G-dur nr 94 – pojawia się jedna ze szczególnie znanych i zabawnych cech wyróżniających: gwałtowny, niespodziewany akord grany fortissimo po rozwijającym się wcześniej w piano delikatnym temacie drugiej części. Stąd określenie dodawane dziełu w krajach anglojęzycznych: „Niespodzianka”, nazywa się ją także – za niemieckimi komentatorami – symfonią „Z uderzeniem w kocioł” („mit dem Paukenschlag”), gdyż instrument ten, na ogół milczący w lirycznych epizodach, tu właśnie niespodzianie włącza się. Haydn dementował później, jakoby efekt ten był obliczony na obudzenie tych spośród słuchaczy, których delikatna muzyka tej części wprawiła w drzemkę…

Symfonia C-dur Schuberta zwana „Wielką” (to określenie samego autora, które miało ją odróżnić od krótszej, VI Symfonii w tej samej tonacji; później nazwę tę interpretowano też jako wyraz admiracji dla genialnego dzieła) komponowana była w roku 1825, w czasie szczęśliwego lata spędzonego poza Wiedniem. Szczególnie miły był dwumiesięczny pobyt w domu muzykalnego i gościnnego kupca Ferdinanda Trawegera w Gmunden, w Górnej Austrii. Beztroska atmosfera wakacji, wypełnionych rodzinnym muzykowaniem, biesiadowaniem i górskimi wędrówkami, zainspirowała Schuberta do skomponowania największego i najoryginalniejszego z jego orkiestrowych dzieł. Wykonano je po raz pierwszy dopiero w roku 1839 w lipskim Gewandhausie pod dyrekcją Mendelssohna. Symfonia C‑dur wypełnia konwencjonalny schemat zupełnie nową treścią: pozostając w ramach typowego, czteroczęściowego cyklu, Schubert delektuje się urodą własnych melodii (w finale cytuje też dyskretnie Odę do Radości Beethovena, składając swemu idolowi piękny hołd), odchodzi od dramatyzmu, właściwego wcześniejszej symfonice, w stronę orkiestrowej liryki. Doceniono ją późno i stała się ona z czasem jednym z najbardziej kochanych dzieł swego, tak za życia niedocenionego, twórcy.

Patronat medialny nad koncertami Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus objęło Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.

Więcej – na stronie: http://sinfoniaiuventus.pl