Serenada, divertimento i symfonia – trzy ważne gatunki muzyki XVIII wieku. Czym były, czym się różniły, jakie pełniły funkcje? Program koncertu ukaże to na przykładzie trzech arcydzieł Mozarta: Serenada c-moll KV 388, Divertimento D-dur KV 131 i 36. Symfonia „Linzka” KV 425.
Rokokowe ogrody i salony nieustannie rozbrzmiewały muzyką, a ulubionymi jej gatunkami były serenady i divertimenta oraz liczne formy pokrewne, trudne czasem do terminologicznego rozróżnienia. Zwłaszcza Mozart często używał tych nazw dość swobodnie, określając nimi kilkanaście swych dzieł o bardzo różnej obsadzie, w tym na instrumenty dęte, jak np. sławną, niezwykle piękną Serenadę c-moll KV 388. Kilka pełnych wdzięku i lekkości dzieł Mozarta określonych mianem divertimenta pochodzi z lat jego wczesnej, spędzanej w Salzburgu młodości.
Dzięki geniuszom, takim jak wielcy klasycy Haydn, Mozart i Beethoven, zwłaszcza symfonia stała się jedną z najważniejszych i najpoważniejszych form kompozytorskiej wypowiedzi. Symfonia C-dur KV 425 to z kolei przykład dojrzałego (wykazującego jeszcze silne wpływy uwielbianego Josepha Haydna) dzieło dwudziestosiedmioletniego Mozarta, powstała w ciągu zaledwie czterech dni, podczas krótkiej wizyty w Linzu. Zamówił ją hrabia Joseph Anton von Thun i pod jego patronatem doszło do premiery. Odtąd symfonia nosi przydomek „Linzka”.
Patronat medialny nad koncertami Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus objęło Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.
Więcej na: www.sinfoniaiuventus.pl
Rynek Starego Miasta 27
00-272 Warszawa
e-mail:
tel: +48 785 370 000
Modernizacja strony odbywa się dzięki wsparciu Ministra Edukacji i Nauki w ramach programu Nauka dla społeczeństwa II.