W pięknym dworku na Białym Prądniku znajduje się obecnie Centrum Kultury „Dworek Białoprądnicki”. Tradycje kulturalne tego miejsca sięgają daleko w przeszłość. W latach 1545-1550 Kanclerz Wielki Koronny, biskup krakowski Samuel Maciejowski zbudował tu okazałą letnią rezydencję. Pod względem architektonicznym i funkcjonalnym reprezentowała typ willi włoskiej. Renesansowa willa tętniła życiem, była miejscem spotkań wielu wybitnych ludzi epoki. Byli wśród nich m.in. Łukasz Górnicki, Mikołaj Rej z Nagłowic, Stanisław Orzechowski, Jan Kochanowski.
Następne dziesięciolecie (1550-1560) w pałacu na Białym Prądniku upłynęło pod znakiem działalności biskupa Andrzeja Zebrzydowskiego, który rozbudował willę i uzupełnił jej wnętrze. Był on prawdopodobnie twórcą niewielkiego systemu obronnego w postaci murów kurtynowych z półbasztami.
W początkach XVII wieku willa uległa poważnemu zniszczeniu, biskup Piotr Gembicki podjął się jej odbudowy. Kilkanaście lat później „potop szwedzki” znów zniszczył rezydencję, a kolejną jej rozbudowę prowadził w latach 1665-1669 biskup Andrzej Trzebnicki. Już wtedy dokonano rozbudowy obiektu, a dalsze elementy architektoniczne w stylu późnego baroku zyskał on za sprawą biskupa Kajetana Sołtyka. Twórcą tej fazy rozbudowy był architekt Jakub Fontana. Początkowe lata rządów biskupa Kajetana Sołtyka były ostatnim okresem świetności i rozwoju biskupiego zespołu pałacowego na Prądniku Białym.
Podczas Konfederacji Barskiej pałac został zniszczony, w roku 1789 dobra biskupie przyłączono do skarbu koronnego, a w rok później oddano w dzierżawę. W 1793 roku Kapituła Krakowska odzyskała Prądnik.
W czasie Insurekcji Kościuszkowskiej w tej okolicy gromadziło się wojsko powstańcze. W 1796 roku władze austriackie skonfiskowały posiadłość białoprądnicką na rzecz rządu, a następnie ją wydzierżawiły. Od tego czasu obiekt ulegał ciągłym nie zawsze najszczęśliwszym przebudowom. W pierwszej połowie XIX wieku pałac, zabudowania i urządzenia w jego otoczeniu ulegały systematycznej redukcji. W okresie Księstwa Warszawskiego obszar podworski dzierżawili chłopi.
Około połowy XIX wieku nastąpił podział całego terenu posiadłości Białoprądnickiej. Dziedziniec wewnętrzny wraz z otoczeniem został podzielony na kilka części, natomiast zespół centralny i przyległy fragment parku pozostał w rękach jednego właściciela: w latach 1861-1900 pani Jasińskiej, później rodziny Jaroszyńskich, Halskich i w drodze dziedziczenia do lat pięćdziesiątych Mirockich.
W latach pięćdziesiątych władze Krakowa postanowiły przejąć cały, bardzo zaniedbany zespół podworski na cele kulturalne. Od 1975 roku dworek na nowo jest miejscem krzewienia kultury, jak kiedyś wspaniały pałac biskupa Samuela Maciejowskigo.
Centrum Kultury „Dworek Białoprądnicki” prowadzi szeroką działalność artystyczną i oświatową. Ograniczając się do najważniejszych form należy wymienić: Scenę Teatralną Dzieci i Młodzieży, Piwnicę Literacko-Muzyczną, Warsztaty Fotograficzne, Studio Plastyczne, Galerię Dworek, Warsztaty Origami, Klub Filmowy, koncerty, spotkania z podróżnikami, aktorami i psychologiem, spektakle i Bajkowe Niedziele dla najmłodszych.
Dworek Białoprądnicki od lat promuje młodych twórców, prowadząc międzynarodową wymianę artystyczną. W Dworku ma swoją siedzibę Orkiestra Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Sinfonietta Cracovia. Pod patronatem Centrum Kultury działa Chór Kameralny Quattro Voci, mający w repertuarze m. in. muzykę sakralną oraz orkiestra Big Band Cracovia, grająca repertuar światowej muzyki rozrywkowej i jazzowej. Latem w Altanie Muzycznej Dworku odbywają się Letnie Koncerty Kameralne, w lipcu i sierpniu w kościołach krakowskich organizowany jest (we współpracy z Akademią Muzyczną w Krakowie) Międzynarodowy Festiwal Letnie Koncerty Organowe, a w zacisznej, parkowej scenerii Dworku – Białoprądnicki Teatr Ogrodowy.
Dworek organizuje również Mistrzowskie Kursy dla Pianistów, prowadzone przez pianistę - Wiesława Piękosia. Spotkania warsztatowe oraz koncerty ściągają do Krakowa utalentowanych, młodych pianistów z całego świata.